Syhejl HAVOLLI
NË ANËN TJETËR TË ZEMRËS
(cikël poezish)
FLOKU YT DRIDHI RRUGËT
Kur shkove ti
floku yt dridhi rrugët
sytë m’i mbuloi pluhuri i çuar peshë
Malli nuk më la ta kapërcej Moravën
as të dal në majë të Karadakut plak
se Prishtina nuk merrej me vete
Tash po pres të kthehesh te etja ime
me ujëvarën e zërit tënd shkumëzuar
mbi gurin e heshtur të shpirtit tim
Prishtina është e vogël e shpirti im i madh
sa ta mbajë dashurinë tënde brenda
këputur nga pemë e pjekur si fik i skuqur
si një selvi brenda dhomës së vetmisë
Unë sillem sikur luledielli i lodhur
tërë ditën e lume pas shpinës sate
kur ti lind e perëndon si diell
në ditën time të zbehtë
Zgjatma rrezen e fundit vetëm një herë
të vij me ty
edhe në anën tjetër të zemrës.
DITËN QË TË NJOHA TY
Ditën që të njoha ty
brenda ngazëllimit tënd
pushonin sytë e mi
Të parën puthje nga ti e mora
shijova dashuri
Përditë digjem me diellin
aty tek buza jote
i larë në gaz e lot
Dhe jam
i mjeri më i lumtur i kësaj bote
DO TË VISH TI
Shpirtrat e të vdekurve
vijnë afër varreve dhe qajnë
në bregun nëntokësor
Po ti a do t’vish
te Shtëpia ime e Përjetshme
a do ta lësh në gjysmë kafenë
për hir të dashurisë
Do të vish ti
me kurora qëndisur me dorë
Në çdo petale si pentagram
gjaku im rrjedh pikë-pikë
ti do të vish te kjo Shtëpi
para se të shkulen yjet nga qielli
unë do të bëhem ti
do të ta thith frymëmarrjen
me buzën time
Prit o natë prit
derisa në krahët plot gjemba
të çel trëndafili
MBULOMË ME ZAMBAKË
Sytë e mi
në mjegull po shuhen
pak nga pak
Ti puthma gjoksin zemër
mbulomë me zambakë
në këtë ujvarë lumi
jam pema që rritem deri në qiell
mbushur me zogj
jam kënga
kroi që rrjedh
nëpër kohë
buza ime e djegur
TI JE DITA IME
Asgjë nuk ishte kaq e thellë
sa dashuria ime për ty
Pema ime e etur
që rritesh brenda meje
në sytë e mi gacë
Dielli është pa gjumë
e harroi pagjumësia
Ti je dita ime e vetme
me një diell brenda
e me një zemër
që rinohet nëpër stinë
