(Për romanin “Mos e harro Japoninë, Suzanë” të Aziz Mustafës)
NGA: Ridvan BUNJAKU
Autori e nis rrëfimin me një dramë të rëndë që ia kërcënon jetën krye-personazhit. Leonardi shqiptar është mjek specialist që ka lidhje të ndikimit edhe deri në mjekësinë e përparuar turke por kjo natyrisht nuk është mbi caktimin e Zotit: nganjëherë njeriut i vjen sëmundje e pashërueshme, edhe kur ai është mjek – një mit i thyer në psikikën e lexuesit.
Përmes ditarëve të tre njerëzve, autori na e sjell një koktej interesant të etno-psikologjive holandeze, turke dhe shqiptare. Pra e kemi Perëndimin, Lindjen e Afërt dhe Ballkanin ku miksohen të gjitha nga pak, që takohen në Lindjen e Largët, te skaji i botës në Japoni. Dhe tema e takimit është kënga Suzana e Leonardit kanadez.
Në një shkallë më të vogël të distancës gjeografike autori e tregon kompleksitetin e njeriut të rritur në Kosovë me prindin në mërgim, e shkollimin në Shqipëri e Kroaci, të motivuar nga amaneti i babës, e jo nga prirjet e tij natyrore.
Me pak fjalë, autori e tregon një mënyrë se si jeta na e përplas fytyrës realitetin që shpesh i kontraston ashpër ëndrrat dhe dëshirat e optimizmit naiv rinor.
Stili i rrëfimit është i këndshëm, me pjesë të ndara shkurt që të japin mundësi të pauzosh sipas nevojës. Po ashtu, libri është i pajisur me informacion të shumtë interesant dhe definitivisht ia vlen të lexohet./2LONLINE.com/
