( Rreth vëllimit të parë poetik të Bleona Sylejmanit, “Dhimbjet do të ikin një ditë”, edituar nga Shtëpia Botuese “Beqir Musliu”, 2017 )
Pena e Bleona Sylejmanit, që me librin e saj të parë, “Dhimbjet do të ikin një ditë”, filloi të lëvrojë guximshëm në fushën e poezisë. Shkathtësia e saj si krijuese e re, duket që në vëllimin e parë. Ajo po vije në botën e magjishme të artit, në një “fushë magnetike të pashkelur më parë”, përmes një guximi krijues që rrallë manifestohet te kjo moshë krijuesish.
Shkruan: Kosovare KRASNIQI
Poezia si e vetmja rrugë komunikimi në mes poetit dhe botës reale së cilës i përkasim, çdo herë sjell diçka të re, por edhe diçka të bukur. Kësaj radhe vjen Bleona Sylejmani me vëllimin e saj “Dhembjet do të ikin një ditë”, shpalos botën e përditshme, atë botë që e rrethon kudo, brenda e jashtë shtëpisë.
Vargjet e saj na shpijnë drejt një vargmali të virgjër fjalësh, duke na lënë larg gjithë kësaj zhurme politike, larg dallgëve të mëdha të jetës, duke na çuar aty ku paraqitet bukuria e fjalëve të buta e të ëmbla të autores.
Më duhet të them se unë me poezitë e Bleones jam njohur që në kohën kur poezitë ishin ende në dorëshkrim, dhe kur mund të them se subjekti i tyre ishte nën ndikimin saj si adoleshente dhe vërehej një dozë droje prej fillestari. Kisha kënaqësinë ta njihja me shkrimtarin dhe botuesin Sabit Rrustemin, që ai pastaj t’u japë dorën përfundimtare poezive të Bleones, dhe ndihem tejet e kënaqur që ata së bashku arritën që poezitë të futen brenda dy kopertinave, dhe të dalë në dritë libri “Dhembjet do te ikin një dite”, që nuk përmban vetëm lirika përmallimi dhe melankolie, por në vargjet e tij paraqitet një zë i guximit dhe shpresës.
Ky vëllimi është i strukturuar në tre cikle të titulluara: Ëmbëlsi e fshehur, Jetë kujtimeve që nuk vdesin dhe Frymë e frymës sime. Vargjet e poezive nuk janë të lidhura, kanë struktura të ndryshme, dhe kanë një gjuhë të thjeshtë, por të bukur.
Vëllimi i Bleones nuk ka një trajektore lineare që përshkon subjektet e poezive, por subjektet e poezive te saj përshkojnë nëpër një lëvizje të lakuar duke prekur në motive e tema të ndryshme. Ajo që është e rëndësishme tek poezitë e saj është se poezitë nuk janë të shprehura me metafora apo simbole të pakuptueshme, megjithatë kanë bukurinë e tyre, sa që mund të pajtohemi për poezisë së Bleonës i shkon përkufizimi se “poezia është një shprehje e së bukurës nëpërmjet fjalëve të thurura në mënyrë artistike”.
Bleona si një poete e re, e cila edhe pse është në fillimet e para të jetës së saj në krijimtarinë poetike, nuk ngurron te shkruajë edhe për atë që e mundon shoqërinë tonë. Ne vëllim vargjet e saj përballen plotësisht me boten objektive në të cilën jetojmë. Pastaj, ndër motivet tjera të cilat i preferon ajo, janë edhe figurat historike më të cilat populli shqiptare mburret para botës, si për Skënderbeun, Nënë Terezën, Komandantin Legjendar Adem Jasharin e të tjerë. Vëllimit nuk i mungojnë edhe lirikat e dashurisë. Ndjenjës së dashurisë, si ndjenjë e fortë njerëzore, pothuaj si të gjithë poetët, nuk mund t’i ikë edhe poetja e re, e cila si subjekt jeton në një gjendje që siç e thotë edhe vetë:
Po
s’i t’i bëj të flasin
vargjet e shpirtit tim
kur katandisur jam
valëve të thella të dashurisë
Ndër lirikat e tjera të bukura të këtij vëllimi janë edhe poezitë me temë familjare, si poezitë për nënën, për babanë, për gjyshen. Autorja poetizon një gjendje të veçantë – atë të vdekjes së gjyshes së saj. Në vargje shprehet zbrazëtia që la pas gjyshja me vdekjen e saj, megjithëse, përsëri dhembja nuk kalon në pesimizëm. Pastaj poezi për nënën të cilën e falënderon për jetën e dhënë, duke i kërkuar falje nëse nuk mund të bëjë atë që duhet bërë, dhe për babanë të cilin e krahason me engjëllin e saj mbrojtës – mbrojtës në gabime e këshillues në udhëzime.
Edhe pse poete e re në moshë, Bleona përmes poezisë krijon një të ardhme më të mirë për të gjithë. Atë botë që e imagjinon, autorja do ta ndërtojë vetëm përmes poezisë, një botë pa luftëra, pa të sëmurë dhe pa të varfër. Këtu na shfaqet edhe zemra e pastër dhe e saj humane prej poeteje, ku do që të zotërojë mirësia çdo kund, pa përjashtim race, feje e gjuhe.
