BISER MEHMETI
SHKRETËTIRË FJALËSH
( Cikël poetik )
U LINDA VONË
U linda vonë
E do të vdes herët
Në mes lindjes
E vdekjes
Macja e Alan Poes
Nuk më le të qetë
Ditën ndërtoj urën
Natën dikush e prish
Ushqehem me mjegull
Vjell gjysmën e vetvetes
U linda pa dëshirë
E do të vdes me dëshirë
Varri i hapur
Më pret diku në botë
DILEMË
Të rri apo të iki
Nga kjo shkretëtirë
Ku lulet e plastikës
Lotët i fshehin
Dora po thahet
Si lulja pa ujë
Nga zgjoi i bletëve
Që ëndrra i rëndon
Çka të marr
E çka të lë
Nga kjo shkretëtirë
Fjalësh të tepërta
USHQIMI I MËNGJESIT
Çdo ditë e më shpesh
Ushqimi i mëngjesit
Ka shije dhe varresh
Më japin të ha
Bukë të mykur
Gjellë me krimba
Heshti si i vdekuri
Që rri në arkivol
Tash e njëqind vjet
I lus për pak mëshirë
Po mëshira është ndryshkur
Para shumë shekujsh
Ushqimi që ma dhurojnë
M’i përzien zorrët
Më bën të vjell
Tri herë në ditë
Shpesh e ha errësirën
Mallin dhe dhimbjen
Lotin që nuk pikon
Çdo ditë e më shpesh
Ushqehem me vetveten
Që më vështron
Përtej malit me korba
U ZGJOVA GABIMISHT
Njëqind vjet pas lindjes
U zgjova gabimisht
Nga gjumi i vdekjes
Bota bënte luftë të shenjtë
Me djajtë e plakur
Që ishin arratisur
Gabimisht nga ferri
Njerëzit hapnin varre
Për trupat e tyre të vrarë
Në një luftë absurde
Kundër njëri-tjetrit
Një kohë qesha
E një kohë qava
Për botën që zinte në thua
Dhe e thente kafkën e vet
U shtrina gjerë e gjatë
Në mes të dy luginave
Po gjumë nuk arrija të bëja
Më i lumtur
Ndihem kur jam fjetur
Se kur jam zgjuar
VËLLAI IM
qeshte si i marrë
sa herë
kishte nevojë të qante
klithte e tërbohej
sa herë
kishte nevojë të heshtte
e detyronte shpirtin
të pikonte gjak
sa herë
kishte nevojë
të shkruante testamentin
shoqërohej me të vdekurit
sa herë
kishte nevojë
ta pshurrte botën
e vriste veten
sa herë
kishte nevojë të jetonte
FOTOGRAFIA JOTE
bashkë me kornizën
po ndryshket
edhe fytyra jote
në murin e nxirë
flokët të janë thinjur
nga pritja që nuk përfundon
qeshja të ësht ngrirë
dhëmbët të janë prishur
sytë të janë errësuar
nga lotët që nuk ndalën
prej ditës kur u arratise
përtej shtatë kodrave
fjalët sorollatën
nëpër hapësirën e ftohtë
bashkë me erën
që ulërin si ujk i uritur
sa herë të shikoj
kujtimet si mjegulla
më mbështjellin sytë
shpesh zbret ngadalë
me dorën e gjymtë
retë i dëbon
nga shpirti i ngurtësuar
