Linditë Ramushi DUSHKU
N’IKJE
N’nisje âsht kjo kangë e t’lutunve drejt qiejve
e tokës lëshuem rranjët
unë
pa asnjâ
…per diku
veç diku larg
ma larg se shkon vetja n’andrra, atëherë kur tentoj me i pa me kast
sytë qel e veshët mbyllun prej thirrjeve t’kohës.
N’ikje âsht edhe zani jem për kah një e pa njohun
njiashtu si tan t’kthyemit
dëgjohen jehonat.
Larg t’tashmës së grryeme thembrrash
këtij qyteti t’vogluem zemre
njerëz me veshje t’shqyeme e fytyrë ngjyrosun
që bëjn sehir ecjaket e tjetrit
pos nji kange njoh
nji za lshuem të nji instrumenti
melodia e t’cilit knon gaz e vaj
ai e njeh
ai qe ka njanen prej tyne
vallzue.
Ikja jem shkon si shallë fluturuem erës
nji fije floku ndame prej koke
n’gjetje
për pak erë parfumi.
Aty âsht një lis degë thyem.
Po knohet nji kang që une e di
e tashmja “s’mundet me më zan ma”
Shifra: “FLOKË ARTA”
