Mos ma shuaj jetën
/Selvete Abdullahu/
Në lulet e kësaj pranvere nuhas nektarin e ithët
Atij i vjen erë dheu
Si hije shfaqet fytyra jote e vrazhdë
E zezë njësoj si dheu
Gjakosur dheu mbulon trupin tim
Pa mëshirë
Nuk paskemi qenë të dashur
Veç armiq
E bien lotët si shiu rrëke në tokën e thatë
Ujitur nga të vegjëlit e mi
I Ndjej mes shpirtit që më ngritet ngadalë
Në qiell
Mallkimet e trishtuara të fëmijëve jetim
E më lajnë me lotët e tyre të ngrohtë trupin tim
Si lahet një kufomë e brishtë nga dorë e huaj
Me vajet që shpojnë qiellin
E britmat e pashterrura
Trishtohem brenda arkivolit tim
Lerne shpirtin tim të shkoj lirshëm në qiellin
Pa skaj
T’i ofrohem Zotit tim
E ti them veç dy fjalë
Ruajmi Zot femijët nga dorë vrastare
Të mos kenë fatin e mamasë së tyre
Zot në kujdesin tënd po i lë amanet
Sot e përjetë…
