KUJTIM PËR VENDLINDJEN
/Sylë Shabani/
Gjithnjë rruga kah Kitka
Më mbështjell në kujtime
Si shoka e ylberit që i shtrëngon dy bregore
Gjithnjë më duket se jam pranë qershisë në livadh
E rruga shtrihet vetmitare moskokëçarëse në shi e në vapë
Megjithatë gjithmonë kisha një ndjenjë se dikush do të arrinte nëpër atë rrugë
Do të vinte Doruntina me leshrat e rëna mbi ballë
Apo do të vinte ushtari i plagosur në Çana Kala me plagët e pashëruara
Do të vinte Smajli prej mërgimit ditën e shtunë me valixhen e drurit në dorë
Këtë nuk mundej me sqarua as shpatulla e pulës
Që gjyshja Naile e shikonte netëve të mbushura me lagështi
Nën hijen e llambës së vajgurit
Por që do të arrinte dikush asaj rruge me një stinë
Këtë e besoja sikur lindjen e diellit në mëngjes
Rruga ka mbet edhe sot e njëjtë aty te Kitka
Qershinë në livadh thonë se e ka djeg rrufeja…
