Albinë IDRIZI
URTI E REGJUR STINËSH
(Nga Cikli i parë i librit që po vjen)
PËRQAFIM VJESHTE
Thuajse papritur
të merr në krahë,
aromë joshëse
pasionesh të pjekura
që mbërthyer në gji
të mban ngrohtë.
Nën tinguj të qetë
të një simfonie shiu
vallëzon me ty pa fjalë,
hapave të kuqërreme
që dehur nga era
luhaten ngadalë.
Çdo trill i ri
përtëritur rrezeve të vona
stepet në një natyrë të hutuar,
me pamjen e një vashe
lazdruar në lojën e dashurisë
kur befas ndjehet grua.
GJER NË SHPËRBËRJE TË GJITHÇKAJE
Më josh vështrimin
gjethja që kalamendet
para meje,
si në një valle të re
kur i mëson hapat
para se të takojë çiftin.
Ndoshta, dheu ku do të puqet
ruan dashurinë më të madhe
për të cilën ajo ende
nuk e di se do t’i jepet
gjer në shpërbërje të gjithçkaje
që e kishte krijuar të tillë.
Hakmarrja më mahnitëse
që zgjidh çdo enigmë.
NË PJATËN KOHË GATUAJ VETEN
Në pjatën kohë gatuaj veten
zbukuruar në qëndisjen e jetës
që ushqen vështrimin,
krojeve të kureshtjes
që në sumbulla djerse
e shuajnë etjen.
Shpërbehem dalëngadalë
nëpër ecje e fjalë.
Çasti ngopet e rritet sakaq
në ditë, javë, muaj, vite…
përbindësh me barqe zerosh
të pambaruara,
ndërkohë që i këndoj
vetes nën zë
ninullën e të vdekurit bukur
pa e kuptuar
prej nga e kisha mësuar.
PAJTIMËSI
Është një pemë
andej dritares përballë.
Sa ka nisë të vjeshtojë
gjethnajë e saj
me kuqëlimin përndritës
si çdo fund i pasur,
e thotë se më ngjan.
Mbase i ati,
ai trung i lartë
i shpërbërë mistershëm
në pëshpërimë mali,
i ka mësuar
si të vallëzojë me erën
në vend të dyluftimit,
si të këndojë me shiun
në vend të vajtimit,
si të flasë me diellin, hënën, qiellin,
dhe veten kur ajo i tërheq veshin
udhëkryqeve.
Mbase e ëma,
ajo urti e regjur stinësh,
i tregoi se pikërisht aty
në truallin ku mbiu
mbëltimi i ri,
bëhet dashuria më e bukur.
E mësoi të flasë
me fluturat, barin, vesën
dhe zakonin që i bie ngushtë
si fustan i papërdorur
i qepur herët.
Është një grua
andej kopshtit, përballë.
Sa ka nisë të vjeshtojë
floknajë e saj,
e betohet se më ngjan.
NUK MË DUHET
Jam këtu,
gjithçkaja në gjithçka,
asgjëja në asgjë,
unë me unë bosh,
unë pa unë përplot.
Dhe nuk më duhet
asnjë arsye
për të qenë e lumtur.
PËR T’U GURËZUAR PËRSËRI
Kam ndalur vështrimin
në gishtërinjtë e mi;
këto zgjatime kuturisëse
që e mbërthejnë jetën
gjer në thonj,
si pas një zvarraniku.
Mund të bëj veten bukë
në një epokë urie,
nënkresë a mbulojë ditë e netëve
në faqosje shekujsh,
termometër në ballë stinësh
kur kullojnë nga angështia
e ballafaqimit me të tashmen.
Mund të bëhem
gjithçka për qejf të kohës
që nuk di si zgjaten mbrëmjeve
matanë mureve të kullës,
përkundin, ledhatojnë…
dhe kthehen me të gdhirë
përditësimit me manikyr të ri,
për t’u gurëzuar përsëri, qetë
pa rënë në sy.
OFSHAMË
Je jehu i thirrjeve pa zë
i qenieve prej hiri yjesh,
frymë e gjallë
që përkund, rrit, formon
në harenë e përbashkët
të universit,
si diçka e bukur
që ëndërron të jetë këngë.
Je prani e pangjyrë
që luhatet ajrit
në pritje të penelit të etur
që krijon, ndjen, guxon
të shohë në sytë
e diçkaje të zjarrtë
që mëton të jetë dritë.
Drithërima e njëllojtë
e timbreve të veçantë je,
imazheve të ndryshme
po ai nur përndritje e bardhë,
përpëlitja e fundit e shpirtit
në përtejfjalë.
TË JESH FRYMË
Kaq gri në mua
që më bën ta dua të bardhën,
dhe të zezën, po aq.
Ç’do të ishte njëra pa tjetrën
në këtë mrekulli bashkdyzimesh
që zgjojnë nga gjumi neuronet
me çdo takim të ri.
Të jesh frymë,
lumë i ajërt që ledhaton njësoj
ferra e lule, në pafundësi.
TË TJERË DO TË VIJMË
Të tjerë do të vijmë,
në të tjera shtëpi do të banojmë,
të tjera gjuhë do të flasim,
të njëjtat gjëra do t’i themi.
Të tjerë do të vijmë,
lojëra të tjera do të luajmë,
dasma të tjera do të bëjmë,
njësoj do të dashurojmë.
Të tjerë do të vijmë,
me të tjera lutje do të lutemi,
në të tjerë tempuj do të falemi,
të njëjtin Zot me emra tjerë do ta quajmë.
Të tjerë do të vijmë,
të tjerë do të shkojmë.
AGMI
Vjen përsëri
ankthi i një ëndrre të pakapshme
që merr nga unë
e rritet copë – copë
në diçka tjetër me emrin tim.
Mbase kështu kam lindur
duke rikrijuar vetveten.
