TË JESH POET
Të jesh poet siç duhet të jesh këmbë e kokë dashuruar pas fjalës
Je zog këngëtar lajmëtar i mëngjeseve
Si prrua idhnak zbritur nga mali
Urtak me masë interpretues ëndrre
Të jesh poet predikues lirie
Je melodia më e ëmbël futur në çdo këngë
Shigjetar antik shënjestrues figurash magjike
Llampë ndezur në zemër errësire
Buzëqeshje e ndezur dhe vaj
Të jesh poet me hap ardhmërie
Në lot mërzie je kristal
Melhem shërues mbi të çara plage
Engjëll i pafjetur roje dashurie
Krejt naiv i pandrequr dashuruar pas tokës
ME TIMIN SHPIRT
Të përhumburit kotësie mundët të mos i mungoi as vetja
Mua më mungon ti
Ti vetja ime
Në të njejtin prush digjemi bëhemi shkrumb e hi
Buzëqeshjeve burim zemre këndellemi
Më ngrohë dahi i gjoksit tënd
Digju afshit tim
Dhimbjeve tua egërsohem bëhem bishë
Të mbështjelli në flakë dashni
Me timin shpirt
Hullit e rrudhave shtrirë ballit tënd as nuk i vrej
Koha ecën rrjedhës së vet
Syve tu shlyhen rrudhat e ballit tim
Të ligës i themi plaq
Çdo hidhërim tonin vet ta bëjmë zapt
E LIGA ME ÇKA
Ashtu siç duhët të zgjohesh zgjohu e imja botë
Të smurve tu bëju derman
Të vdekurit laj me kokrrën e lotit
Mbete pa ta
Largë qoft dyshimi bërthamë mugëtirë
Për luftën garë mundjesh
Njerzia lodhshëm veshët me dëshprim
Iku kohë e humbur
E ditur vdekjet dheu po i mbulon
E liga me çka
Padija konspiracion
Vonesa jote shpresë ngulfatë !…
