Sabit Rrustemi
NESËR KUJT DO T’I THUESH, A U ZGJOVE
Asht Nata e Buzmit,
nji nga netët më të shejta të Motmotit
kur unë po mendoj për ty për veten e për të tjerët
Shqipni
A u paqtove prej andrrave t’liga
ma mirë a fjete a si u zgjove
prej qi t’la për së gjalli
edhe Agroni
Nuk mund të jetosh pa kërcënime
përzanje e ikje
dheu im i lashtë
Dibran i pagdhendun doli
si ata gurtë e bardhë të Radikës
ç’gurë të pathyeshëm o Zot
si mendja e fjala e Tij
Tash qi u shlirove dhe nga një gjurmues rrebel
në gjumë të thellë do t’kthehen arkivat
dosjet që zunë të shkunden
më s’do t’na bëjnë pluhun
Dhe sytë e duart e l’kurat
s’do t’na kruhen
as zgjebosen
Shqipni moj Nanë e Dënueme
për me pjellë e rritë bij për të tjerë
Sa e sa agronë me kokën n’strajcë
u shkepën nëpër botë
e ti s’u kthjelle s’i thirre tok s’i bane kurrë
Nji fat si Kta e Agroni
edhe stërgjyshi i stërgjyshit tim pati
Rexha i Memës Nocit
kur e la atë Shkodër Loçkë
se s’deshti ma me shkreh pluma n’vlla
Rrugës Moçme t’Arbnit
nji Bardhar me lot e lajti
atë fushë t’Pollogit dej n’Karadak
e malli pej shpirtit ma s’ju nda
Sa herë e rrehëm udhën Shkup e Shkodër
ty nuk t’gjetëm si deshtëm
e nuk t’bamë ashtu qysh na duhesh
Se dalin do t’parë pej farës dreqit
l’shojnë rrajë
si sot
Ikë Agroni zemërplasun
Iliri
e Imiri
Ti prapë nën kthetra Tua
pej vetes shkrue t’mos shlirohesh
Nata e Buzmit vjen e shkon
unat n’votër digjen dej n’sosje
hini del pej shpie
n’Lumin e Pakthyeshem derdhet
E ardhmja m’lyhet n’cepa t’syve
e m’vetë
nesër kujt do t’i thuesh
a u zgjove
i miri jem
