Ibrahim KADRIU
1912-ta*
(Idriz Seferit)
Në gur emri yt, vetëm në gur
Gjen strehim më të mirë të qëndresës;
Në gur emri yt, vetëm në gur
Mund të flasë legjendën e gjakut e të fortesës.
Më puthe e më rrëmbeve,
Më trete në largësitë e tymosura:
Mbi Bjeshkë të zeza,
Mbi lumenj të rrëpishem,
Mbi kohë, për t’u harruar,
Në emrin tënd që vetëm në gur
Flet më së miri për dhembjet e tua.
Në gur fjala jote, vetëm në gur.
E të flasim me gjuhën tënde,
Të urtët kurrë s’do të ndjejnë lodhje;
I vjelin fjalët për t’u shëruar,
Korbat gjuhen e bëjnë vetëvrasje
Derisa bjeshkët pëlcasin së qeshuri –
Ngrehin gjoksin, mburren e krenohen
Kur flasin gjuhën tënde…
E, edhe varret mëshirohen
Në vend të luleve të stinëve e kurorave
Gjejnë prehje kur flasin me gjuhën tënde.
Në gur pesha jote, në gur.
E të ecim me hapat e tu,
Toka ledhatohet për kremte,
Anadolli merr arratinë për në fundosje
Bjeshkët e zeza thërrasin beharin.
*Nga përmbledhja “Diçka po ndodh”, notoi “Rilindja” në vitin 1972
