Dy variantet e një poezie …
/Sabit Rrustemi/
VASHA E ERËS II
Një puhi e lehtë e ëmbël
fletëzave të një mëngjesi
ia shprushi atë floknajë motesh
që i vareshin mbi fytyrë
Vasha prej puhisë u tremb
e u fsheh poreve të dashurisë
Mali zemërndezur me shpirtin zjarr
nuk la shteg pa ecur
as Lis pa pyetur
Vashën e përpiu pappritur toka
honeve të pafundshme të shpirtit
e nuk u pa më
Mali trazoi shkamb e gurë
flatrave të shqiponjës sa kepin kaptoi
si furtunë u lëshua luginave
midis reve shkreptiu pastaj
moteve nëpër stuhi
Bjeshka u zhvesh prej blerimit
e mbeti asht e lëkurë
pa një kokërr dhe
Fusha përgjatë rrënzave
ia ruajti shpresën
po Vasha nuk u shfaq kund
e Mali s’pushoi së kërkuari
Ag e terr përditë Bjeshkës së Thatë
ndrydh e shtrydh veten deri në palcë
sa dhe zemra e gurit nis e pikon
Diku bunoi një krua
pastaj një përrockë
e nuk mungoi as lumi
Thellësive të padukshem
thonë u krijuan dhe liqej
Po Vasha përmes krahëve të erës
strukej nëpër pore të Bjeshkës
Malin e kaploi një dhimbje e madhe
së brendshmi e dogj flakë
sa mallkoi Bjeshkët anembanë
e motet që kohojnë mbi to
U dogj, thonë, nga dashuria për Vashën
deri në hi
e askush më nuk e pa
Vetëm dalldia e mallit kur e trandë
i tërë hiri ringjall të tijën frymë
e gjëmon
me themel e shkund Bjeshkën
e çdo gjë të gjallë
E nuk ndalet, thonë,
derisa ajo Vashë Ere
mallin e shpirtit t’ia shuajë
(1 maj 2020 )
VASHA E ERËS III
Një puhi e lehtë e ëmbël
fletëzave të një mëngjesi
ia shprushi atë floknajë motesh
që i vareshin mbi fytyrë
ëndrrës së panxënshme të Malit
Prej puhisë u tremb Vasha
nga droja se po rrëmbehej prej Erës
poreve të dashurisë u fsheh
Mali zemërndezur me shpirtin zjarr
nuk la shteg pa ecur
as Lis pa pyetur
kah shkoi ku mbet
Vashën e përpiu papritur toka
honeve të pafundme të shpirtit
e nuk u pa më
Mali trazoi shkëmb e gurë
flatrave të shqiponjës sa kepin kaptoi
si furtunë u lëshua luginave
e u ngrit përmes reve shkreptiu
moteve nëpër stuhi
Mijëvejtshave të shkuara
Bjeshka u shkrumbua prej vetëtimash
zjarresh e vërshimesh
derisa u zhvesh e tëra
asht e lëkurë mbeti
pa një kokërr dhé
Përfundi saj
një fushë e re gjerë e gjatë iu krijua
sa për t’ia zgjatur jetën
e për t’ia ruajtur shpresën
po Vasha nuk u shfaq kund
e Mali s’pushoi të rend pas Saj
Ag e terr përditë Asaj Ane të Nemur
ndrydh e shtrydh veten deri në palcë
sa dhe zemra e gurit nis e pikon
Diku bunoi një krua
një përroskë pastaj lindi
e nuk mungoi as lumi
Thellësive të padukshme
ku depërton sall uji
thonë dhe liqene u krijuan
ku në qetësinë e plotë të Natës
lahet Vasha e shkreh flokët
dhe ëndrra të reja përpush
e zhduket prapë
përmes krahëve të erës
poreve të fshehta të Bjeshkës
Mali kaplohet prej dhimbjeve
zjarrmive të pamatshme digjet flakë
e shpirti nuk i del
pa e strukur në gjirin e tij atë Vashë
Moteve që kohojnë në këto dhera
nga dashuria për Vashën
thonë të jetë djegur deri në hi
e të jetë ringjallur në Shpend
Sa herë dalldia e erërave
shkund Bjeshkën
Ai Shpend
përmes flatrash rrahë furtunat
mes dredhash të papara zhytet
atë Vashë
për ta nxjerrë prej kthetrave
që nuk e lë për të vdekur
as edhe njëherë
(2 maj 2020)
