(2L ONLINE) – Tri tregimet e shpërblyera në Konkursin anonim letrar “Flaka e Janarit” 2015, janë tregimet “Takimi me vrasësin tim” me autor Biser Mehmeti, “Synim ynë për të krijuar njeriun” me autor Rrahim Sadiku dhe “pirgu i errësuar” me autor Mehmetali Rexhepi.
Tregimi që fitoi Çmimin e parë në konkursin anonim letrar “Flaka e Janarit” 2015
Biser Mehmeti
TAKIMI ME VRASËSIN TIM
Kurrë nuk më kishte shkuar mendja se tre vjet e ndonjë ditë më shumë do të takohesha rastësisht me vrasësin tim, i cili dukej sikur më kishte hudhur në shkretëtirën e harresës. Kur e pashë në fillim i thashë vevetes: mos mendja më është ngatërruar aq shumë sa që nuk jam në gjendje ta njoh vrasësin tim!… Disa çaste e kam vështruar njeriun për të cilin isha i sigurt se ishte vrasësë im. Zëri i veteves më tha: sa shumë paskëshka ndryshuar vrasësi im! Qenka stërkequr e plakur shumë… Ditën që më kishte vrarë kishte përjetuar një kënaqësi të madhe, i bindur se nga shpirti kishte hjekur një barrë të rëndë. Mirëpo, gjërat nuk kishin shkuar siç kishte dashur të shkonin. Prej atij çasti unë gjithnjë e më tepër i shfaqesha në mendje, i shfaqesha edhe në ëndërr, i shfaqesha kur bënte dashuri me vajza të bukura. Trajta ime herë e gjallë, herë e vdekur i shfaqej më së shumti gjatë natës e më pak gjatë ditës. Sapo shtrihej për të fjetur e ndjente praninë time jo vetëm në një skaj të mendjes, po edhe në një skaj të dhomës. Kurrë nuk guxonte ta fikte dritën, i bindur se ne velin e errësirës trajta ime do të ishte më konkrete. Dikush i kishte thënë se hijet e njerëzve të vdekur drita i bënë të padukshëm, madje i zhdukte edhe nga hapësira e mendjes. Sapo i bëhej sikur e kaplonte një gjumë i shqetësuar trajta ime i shfaqej afër veshit. Pastaj i pëshpëritja do fjalë me zë të vrazhdë, të cilat ai nuk ishte në gjendje t’i dallonte nëse ishin të vërteta ose i trillonte mendja e tij. Ato fjalë i shkaktonin neveri të madhe në shpirt. Shpesh ngrihej nga shtrati i xhindosur. Me mendje të çthurrur e me sy të buhavitur vinte te varri im dhe më vriste me shtatë plumba, i bindur se herën e parë nuk kishte mundur të më vriste tërësisht. Gjatë rrugës sa kthehej në shtëpi e ndjenjte veten të ngazëllyer, i bindur se kurrë më s’do t’i shfaqesha as në ëndërr, as në zhgjëndërr… E vrava për herë të dytë atë njeri të mallkuar, thoshte me zë të shfrenuar derisa ecte i kalamendur rrugës gjysmë të errët. Pastaj lëshonte do qeshje krikëlluese. Pak para se të arrinte te shtëpia zëri i mendjes i thoshte: ke harruar të bësh veprimin kryesor që do të të qetësonte edhe më shumë… Ngadalë, i dehur nga kënaqësia kthehej te varri im e pastaj pshurrej duke qeshur marrëzisht. Me një zë të shfrenuar, thoshte: kur të vjen pranvera asnjë lule të mos çel mbi varrin tënd!… Derisa e vështronte avullin e verdhë si dilte nga varri im zemra i rritej sa një mal…
Kur hynte në dhomën e tij fryma për pak nuk e lëshonte. Trajta ime i shfaqej në dy pjesë: njëra ishte e vdekur e njëra e gjallë! Një zë i brendshëm i thoshte: sa herë do ta vrasësh ai do të shumohet si bimë e hidhur… E kaplonte pendimi pse më kishte vrarë për herën e parë e për herën e dytë. I kredhur në vorbullën e një dhembjes së paanë i betohej vetvetes se më nuk do të më vriste, madje edhe nëse shkoja te shtrati i tij dhe mundohesha t’ia nxjerrja te dy sytë… O Zot, i thoshte vetvetes derisa përpelitej në shtrat tërë natë, tash po e kuptoj se më e mundimshme është të jesh vrasës se sa i vrarë!… Tërë natën e kalonte në një gjendje të neveritshme, as i fjetur, as i zgjuar, as në ëndërr, as në zhgjëndërr… Shtëpia e tij i shëmbëllente një varrit në të cilin ishte varrosur për së gjalli… Një ditë e ftoi mikun e vet më të besueshëm, të cilit i tha: më shumë po më shqetëson për së vdekuri se sa që më ka shqetësuar për së gjalli!… Miku i tij, pasi u krodh disa çaste në do mendime të thella, i tha: ndërroje shtëpinë! Ndoshta hija e tij nuk mund të të gjenë kudo që të shkosh!… Të nesërmen mori një shtëpi të bukur me qira në periferi për gjashtë muaj. Kur u zhvendos në shtëpinë e re me gjithë familje e ndjeu veten të liruar nga një barrë e rëndë… Tash e tutje do të jetoj i qetë pa më shqetësuar ai i mallkuar, i tha vetvetes i ngazëllyer. Mezi priti të vinte nata e të shtrihet për të fjetur, ngase prej se më kishte vrarë s’kishte mundur të flinte. Tërë kohën hija ime i shfaqej në imazh… Sapo e kaploi gjumi i parë, hija ime vetëm në eshtra iu shfaq afër shtratit. Disa herë me një zë të çjerrë e thërrisja që të zgjohej e të më vriste përsëri… Disa çaste vazhdoi të qëndronte si në fërra pa e ngritur kokën nga jorgani. Pastaj disa herë e thërrisja në emër me një zë të llahtarshëm, me një zë që i shëmbëllente ulërimës së ujkut të tërbuar… Më thuaj pse më vrave pasi asgjë të keqe nuk të kam bërë!… Dikur u zgjua nga një gjumë i shqetësuar e pastaj me sy të zgurdulluar zuri ta vështronte hapësirën e dhomës. Me sytë e vagëlluar, nëpër të cilët sorollateshin do përfytyrime të vdekura, iu bë skur përtej dritares e pa fytyrën time, një fytyrë të zbehtë që i shëmbëllente një kufomës, të cilën koha nuk kishte mundur ta dekompozonte. Kurrë në jetë nuk kishte parë fytyrë më të vdekur e as sy më të tmerrshëm që e vështronin me një urrjejtje të madhe… Kjo fytyrë e shëmtuar, këta sy të verbër janë të rrejshëm, i tha vetvetes me zë të përvajshëm…. Mendja ime e sëmurë po i trillon. Kam frikës se së shpejti do të çmendem!… Të nesërmën u rikthye në shtëpi të vet. Çdo gjë i dukej e mbështjellur me një qefin të leckosur. Në çdo skaj e shihte hijen time të sëtkequr, të deformuar, e cila e bënte të tmerrohej. Në netët e gjata, kur përpëlitej tërë kohën e gjumë nuk mund të bënte, më mallkonte me shpirt të copëtuar pse nuk e lejoja të bënte jetë të qetë as pas vdekjes. Pastaj e mallkonte edhe vetveten që kishte menduar se me vrasjen time do të lirohej përgjithmonë prej meje. E mallkonte edhe mikun e vet që i kishte thënë: nëse ti nuk ke guxim ta vrasësh këtë gjë mund ta bëj unë nëse me jep një sasi të vogël të hollash, por edhe nëse më shpëton nga çdo e ligë që mund të më gjen… Hija ime ia kishte vrarë gëzimin e një ditë do ta vriste edhe atë. Sa herë mundohej të mendonte për diçka të lumtur gjithnjë hija ime me sy të nxjerrur i shfaqej përpara, duke i shkaktuar dhimbje e mërzi. Disa herë xhindosej si një bishë e egër e pastaj lumin e mllefit mundohej ta zbrazte duke pështyrë mbi fytyrën time. Mirëpo, pas pak hetonte se unë isha vetën përfytyrim, kurse pështyma i kishte rënë mbi fytyrën e tij. Një mendje e marrë i thoshte: ai po të pështynë edhe për së vdekuri, sikur nuk i ka mjaftuar të të pështyjë sa ka qenë i gjallë!… Disa herë i thoshte vetvetes: më lehtë e kisha me të kur ishte i gjallë se sa tash kur është i vdekur…. Kur ishte i gjallë mund t’i shkaktoja dhembje të madhe, duke e rrahur sa herë që doja, duke e fyer me fjalë banale sa herë që doja, duke ia sharë nënën sa herë që doja… Tash kur është i vdekur s’mundem t’i bëj asgjë…
Kur kaluan tre vjet e ndonjë ditë më shumë filloi ta ndjente veten se kishte filluar t’i nënshtrohej procesit të çmendurisë, i cili do të zgjaste edhe për tre vjet të tjera. Një mesnatë kishte dalur nga shtëpi. Ndoshta ishte zgjuar somnabul. Ishte sorollatur nëpër do rrugë të zbrazta pa e ditur nga ishte nisur të shkonte. Dikur kishte ardhur te varri im, ishte shtrirë mbi varrin tim e pastaj kishte filluar të dëneste me zë lutës. Ndoshta më lutej që ta falja. Ndoshta më fyente edhe më tutje më fjalë banale. Unë kisha vendosur që të qëndroja indiferent ndaj të gjitha sjelljeve të tija prej një njeriu të çmendur…
***
Tregimi që fitoi Çmimin e dytë në konkursin letrar “Flaka e Janarit” 2015
Rrahim Sadiku
SYNIM YNË PËR TË KRIJUAR NJERIUN
Prolog
Nuk e harrojmë kurrë atë ditë kur shkuam te Krijuesi dhe i raportuam: madhështore doli puna jonë për krijimin e njeriut!
1.
Gjithën këtë e kishim bërë pasi arritëm të qetësonim shpërthimet e mëdha kozmike; pasi kishim paqësuar e vënë në kontroll të plotë shkatërrimin e ndërtimin; pasi kishim lënë prapa ligësinë dhe kishim gozhduar të ligun; pasi kishim hedhur nga vetja e nga rreth ynë gjithë atë pluhur e gjithë ato djegie që na kishin mbuluar. Organizuam atëherë një ndejë madhështore dhe ndjemë se kishim nevojë për risi. Ishte hera e parë që kishim mundësinë e plotë të nxirrnim në sheshin e yjësive të përkryerën, bukurinë e bukurive, diturinë e diturive, dhuntinë e dhuntive dhe nga gëzimi që kishim e nga hareja që na kishte kapluar, gjëmuan pafundësitë e gjithësisë. Por, kur u qetësuam, disi u ndjemë si të humbur. E përkryera shkoi të shijonte hiret e saj, ideatorët vrapuan të venin punët e tyre në vend, secili nga shërbyesit kishte obligimet e veta. Mbetëm vetën ne të gjithëfuqishmit dhe Krijuesi. Na mungonte diҫka që mund të ishte e të mos ishte, të vdiste e të lindej në forma të ndryshme, me zgjuarësi e veti plot, me etje të perëndishme, pa mundur të ishte perëndi. Diҫka që mund të ishte e shëmtuara dhe e madhërishmja njëkohësisht. Diҫka që do të ishte e bukura, shumë e bukura dhe e përkryera, si ngjashmëri me ne, e që do të dallonte shumë nga ne. Ia pranuam njëri tjetrit se disa here e kishim ndjerë këtë. Sado u munduam, nuk e larguam dot bisedën, një kohë të gjatë, për të bukurën dhe madhështoren. Krijuesi na tha se ishte e nevojshme të krijonim diҫka që do të ishte sinonim i gjithë asaj që donim ne.
2.
Një ditë Krijuesi kërkoi ideatorët dhe ata ishin menjëherë para Tij.
“Është koha – u tha, të krijojmë qenien më të hyjnishme e më së paku të hyjnishme në gjithë mbretërinë tonë. Keni kohë shtatë ditë. Shtatë ditë të tjera do të heqim e shtojmë të panevojshmet e të nevojshmet dhe shtatë ditë të tjera do t’i kalojmë duke e krijuar ambientin për njeriun e duke e mundësuar vazhdimësinë jetesës së njeriut. Pra, krijojeni njeriun të përkryerën, me fuqinë dhe dobësinë brenda tij.
3.
Ne kishim kohë gjithmonë dhe mu ajo sikur ishte kobi jonë. Nuk dinim ҫka të bënim me pafundësinë e kohës. Marrja me njeriun mund të ishte shpëtimi ynë. Dhe punuam shumë që njeriu të ishte sa më afër përkryerjes.
4.
Kopshtin për Adamin dhe Evën e krijuam me kujdesin më të madh dhe e pajisëm me të gjitha ato bimësi e shtazëri që na u kujtuam. Ia treguam Krijuesit pamjen e tij dhe ai na tha se ishte i kënaqur.
5.
Në tokë, për të qenë sa më afër me njeriun, lamë Thotin, Zotin, Zeusin, Shenjëtin…
6.
Atë ditë që festuam për krijimin e njeriut dhe pamë me sytë tanë lindjen dhe vdekjen e tij, pastaj përsëri e përsëri e kur e pamë të lindëte e të vdiste krijesa jonë, gëzimi ynë nuk kishte kufi.
7.
Pa shkuar shumë mëkëmbësit e Krijuesit në tokë na njoftuan se njeriu ishte larguar shumë nga synimet tona. Thanë se ligësia po na e vidhte atë.
8.
Kisha harruar se ne, si gjithmonë, të përkyerën nuk e kishim dhuruar tërësisht, ajo na duhej, duhej të mbetej pronë jona. Dhe njeriu nuk na doli aspak i përkryer, përkundrazi, u bë dështimi ynë më i madh.
9.
Shumë kohë shkoi e miliona vite rrodhën në tokë, pa e parë dot të mirën e përpjekjeve tona. Nuk na bëhej ta zhduknim, nuk kishim si e linim ashtu. Krijuesi më nuk u mor me këtë ҫështje. Një kohë të gjatë as na pyeti se ҫka kishim bërë për njeriun e me njeriun.
Epilog
Për të na qetësuar, Krijuesi na mblodhi e na tha: madhështor ishte tentimi ynë për të krijuar njeriun!
***
Tregimi që fitoi Çmimin e tretë në konkursin letrar “Flaka e Janarit” 2015
Mehmetali Rexhepi
PIRGU I ERRËSUAR
Duhej të dilte. Lypte shtegun e daljes, ngjashëm si foshnja në barkun e nënës. Sikurse foshnjës së zmadhuar dhe atij i ishte ngushtuar ajo shtëpi e lëngshme. Andaj e lypte hapësirën për t`i shtrirë gjymtyrët. Gjymtyrët kishin ngjashmëri, porse tiparet kërkonin veçanti. Ato domosdo do t`i merrnin përngjasimet e atit, të autorësisë. Brenda një shtëpie që e bartte pa trajtë, sjellkej ajo masë që u formësoftë sa më e dëshirueshme! Mësymja niste nga pika duke tërhequr vija vizatimesh, figurash gjysmë trajtash… Pikat brenda vetes formonin një univers. Pikë pas pike zmadhohej orteku. Merrte forma dhe ç’formësohej. Sa kompozohej dekompozohej. Një strumbullar pikash, vijash si fije kashte, bashkohej përqark orbitës së vet me ngrohtësinë e rrufeshme të fërkimit dhe, priste shpërthimin brenda shtëpisë, e cila ishte bërë e ngushtë. Meraku i daljes së pjekur ishte mëtimi parësor…
Shtëpia kishte mure, dhoma që të veshje e zhveshje mendimin, dritare për të parë e për tu parë, tavan të bardhë, dyer langore për të hyrë frymore e për të dalë sendore, çelësa që prore humbin trajtën pararendëse e gjenden në ndonjërën trajtë vjetërsuese, llambadarë, kolltukë për të zënë vend nga bredhja me të, ngase ajo është vetë përsiatja.
Për çfarë të përsiatësh? Për gjithçka që hyn e del nga shpirti, për gjëra frymore, lëndore, shtetërore. Për motin e papërshtatshëm, njerëzit e tjetërsuar të shtetit xhuxh, për shirat e munguar e të tepruar në shtetin xhuxh, për…
Llambadari ndizej për t `ia cullakuar dukjen asaj që nuk dukej në errësirë. Ajo vinte në çastin e vet: as me dritë, as me terr.
Lindja e trajtës së mësyrë, cytej nga gjakimi deri në tendosje, si copëz dielli, si copëz që fërkohej me flakë…Për dallim nga dielli flaka nuk i dilte më parë se tymi. Dhe si dukuritë e botës së rrotullueshme, që rrotullohen qarkut të fushës magnetike, ajo finokja duhej të futej në atë orbitë të vockël, korridoreve pa tymosur, pa nxirë bardhësinë, të bardhën dhe të kuqen e rruazave të gjakut.
– Ku je moj mendja finoke?
– Sa thellë fshihesh ti!
– Gjatë, gjatë po të kërkoja të dalësh nga ajo skutë e të më ngrohësh, po nuk më ngrohe se dole jo si të doja unë po si deshe vet!
Vetja matanë:
– Është koftori për t`iu futur flaka drurëve, qyngu për të përcjellë tymin, mandej pritet ngrohja e njërës dhomë, tjetrës ndjesi dhe tutje deri te mendimi që e do klimën, e cila do të përshtatej ty, për t`iu dhënë kuptim… Kumtove për vetveten e për të tjerët nëse do t`i kesh; për një të shkalluar rob i përsëritjes, për një mjeran që u grish nga euforia dhe në eufori ngatërroi galdimin dhe, assesi t`i jepej radha për verën, se vera vjen një herë kah dera.
* * *
Mendja i hollohej si fije peri që duhej futur në gjilpërë, mësynte të qepte, të lidhte trajta të shkëputura, lakadredhur, t`i përmbushte iluzionet shterpa me copëza, që të bëheshin kostume të tërësishme bukurie. Ajo bukuri po nuk u kap vetëtimthi, shuhej sapo dukej dhe, rishtas i parakalonte në variante, për të cilat i mungonte shpejtësia dhe shija e parë e bukurisë së fanitur.
Shikimet depërtuese e ndjenjat jonizuese nuk preknin dot orbitat e kokave tjera.
Mendimi i zbrazej në vrimat e zeza të ndërdymes… Dhe i shtoheshin dilema të stërmëdha ekzistenciale: një ditë do t`i shuhej diellit zjarri, zjarri i tij do të zmadhohej aq sa t`i përpinte gjithë yjtë përreth dhe, yll-kaltrën, të cilën gjithnjë e më shumë e fëlliqim me dyoksid karboni, duke e përhapur pafrenueshëm.
Çka nuk e pret yll-kaltëroshen tonë?
“Efekti serrë” dhe metani i fjetur që pritet të zgjohet… Fati, në fjalorin e trishtimit, do të kumtojë akullin ose ngurtësimin e karbonizuar, sikurse fqinjëve tanë që e kanë shkëlqimin e rremë dhe, te të cilët synojmë ta mbjellim gjininë e gjenisë sonë, ta shpiem ajrin dhe zjarrin e Prometëve, për ta rizgjuar mërinë e Hirësisë së Perëndisë…
Moti ishte thelluar në ndeshtrashat e fatit dhe komunikonte me universin. Ai fat, sikurse ky në tokë, ishte jashtë mundësive të intelektit të sojit tij. Të ndodhurat e universit nuk futeshin në asnjë kornizë, në asnjë valë drejtuese, në asnjë plan:
– Pos në impulset e universit të kokës sime.
Dyshimi:
pikë së pari nuk dinte se si i vinte, por i shumëzohej si krimbat në një lis, të cilit i është nisur kalbëzimi, ndërsa gjethet ende e vishnin me të blertë. Nisej krimb i butë, thahej, tretej, kur i dilte para caku krimbi merrte trajtën e një kobre kokë petake. Stepej. Lypte shteg-shmangie. Cilën kahe, cilin shteg të ndiqte? Rrotull besimit të brishtë, madje në një ishull të shkëputur harrese ose te fillimi i të qenit paqësor. Paqësor i ikjes, por ikja e paqësuar është sinonim i nënshtrimit. Si ta marrësh?
– A do të jetë paqja paqe rrjedhojë e ikjes? – Moti iu qas përgjigjes me mëdyshje…
– A jam ende ai, i dukshmi për sytë vrastarë?
– A jam ai që dija, dua dhe do ta godas krye-parin pehlivan, të parin e qytetit, që pos tjerash, e fuqizova dhe unë?
– Kishte shkëlqim lëbyrës e, nuk ia shihja hilet, as hijet, as huqet, as hafijet.
– Pagëzon, po t`i mateshin të bërat krye-parit, kamarja e turpit do të ishte për disa metra e gjerë dhe po aq e lartë.
Pagëzoni i hijes së Pirgut të Motit e gëlltiti këtë erzë të pa këndshme dhe teshtiu.
– Do të godisje, por çka? Çfarë?
– Godite zgjedhjen tënde, veten tënde!
– Shumëkush do t`i fërkonte duart e, ti nuk e merr me mend se kah e si do të vinte kundërgoditja…
– Zë në thua sivjet e rrëzohesh në mot.- Më tej:
– Koka do të bie në pjesën e prapme të trurit e do ta humbësh drejtqëndrimin.
– Kush do të fitonte, përpos tjetrit dhe, do të ngul…, pardon ngelësh i zvetënuar.
Moti:
– Sa shpejt u shumëzuan hienat që thyejnë eshtra njeriu! Pa, pa, pa, pa, pa…
– Nuk lënë kënd ku nuk futen larvat e dyshimit…
Sikur e ndjeu dytësori dhe i hodhi fytyrës ujë të ftohtë të kroit malor:
– O njeri , pak po ha, fare pakëz po fle dhe tepër, tepër po hahesh nga dikush…
– Po si ?
– Ashtu. Të hash dhe të hahesh me çdo kë, mos e kthe prirjen e kanibalit!
– Çudi, sa shpejt i harruam kafshimet e kanibalëve çetnikë!
– Më dëfto nga ai burim i vogël çiltërie, fshehur nga ajka e hollë e sinqeritetit të gënjeshtërt…
– A të duket se pak po çirremi, veçse nuk po kafshohemi prore në rend fërkimesh, gërryerjesh ditore, nxjerra-sysh…
Nuk e kishte pritur, por Motin e tundoi një kundërmim epshi me jone ngashënjyese:
– Pse të mos i ëmbëlsoja ato buzë dhe t’ua shtoja dozën e ëmbëlsisë më tepër se ç`e kishin, ngase do t` i ngjiteshin ndonjë buzë-zjarrti. Buzë-zjarrti do t`ua digjte ëmbëlsinë sikurse buzëve horizontale dhe atyre vertikale…
Dikur buzët vertikale fshiheshin, ndërsa tashmë edhe fryrja e tyre e brendshme u shquhet. Dhe? Femrës i vishet futa e zezë. Ditës i mbështillet terri i natës. Pelerina e zezë mbështjell gurrat eruptive… Truallit tonë shtrihet hija e futës. Nën futën e errët të mos lëpihej lakmia e syve. Brenda futës s`ka si mos të ziej epshi: zonat e tij i gudulisë, qoftë ndonjë petale, erë-ëndje bliri, shkëlqim i praruar syri, drithërimë afshi vashërie, grishje e një ëndrre të përdalë, mall i fshehur, mall i pjekur… Por mëkati është aty. Bredh zonave të intimes në variantin e vetërrjedhjes, si djegie e brendshme e yndyrës së lakmisë në fulteren e pamëshirshme të natyrës. Nuk ka mëkat që i bie ndesh tundimit të fërguar për etjen e pa shuar…
Futa:
– Visheni spektrin e ngjyrave me të zezën, të vetmen ngjyrë të besnikërisë sonë!
Dytësori:
– Mot, mos e fsheh gishtin tregues për akëcilin frenues të lirisë ndeshtrashave të forta!
Moti:
Ec e dije se ku shpie mandata e mjekërzinjve ?!
E pa natyrshmja ndëshkon në mënyrën më të paparashikuar…
Moti i bluante të gjitha këto trajta e dukje që ia fyenin ngazëllimin e sedrën, personazhe që ia zëvendësonin, sillnin e lidhnin nyje ndjeshmërinë, shijen estetike dhe etikën e etniken për të bukurën e lirisë. A ishte ai i natyrshëm në kundrimet kësisoj? A do të ndëshkohej nga gjyqi i paparashikuar i së vërtetës? Nuk e dinte. Lirinë prore e përfytyroi si diçka të bardhë, por kurrë jo si dogmë të zezë, si femër të mbuluar me të zezën, as si të cullakuar…
Atë brumë mozaikësh e hidhte në sitën e mendjes, e gatuante dhe piqte në furrën e ndjenjës dhe, kishte dilema për shijet e papërfillshme… Nuk i mjaftonte vetëpohimi, as asi i kipcit tij… Ku vajtën vetëmohuesit e Pirgut, dhe nuk vajti ai… Pagëzonit nuk i kishte fshehur asgjë, madje as cikërrimat e ndonjë marrëzie intime, të cilat i dhanë dorë atij t`ia vizatonte karikaturën këtij.
* * *
Pirgu i Motit ishte emblema e Pagëzonit. Por, këtij iu rrit pandalshëm një adrenalinë lakmie… Për të dinakëria nuk i përkiste së shëmtuarës… Ngjitej prapa shpinës së Motit i identifikuar me të, mandej hop në hierarki. Pirgun e ngritur mbi armaturë parimesh e shpallte të demoduar
– E si Pagëzon, nga shpina ime u ngjite në atë lartësi, të pshurrësh mbi Pirgun e Motit tënd?!
– Të shkoftë i zi moti!
Djegësirën e vrerit që i shtohej Moti e mëkonte me kafshata uji. Po sikur ta ndiqja modën e ngjitjes si Pagëzoni? Të identifikohesha me një Zeus të vogël… Mandej? Ishte gënjyer se s`do të kishte zotën modern… Përpos Pirgut ai kishte një dytësor të cilit i bindej si hyjni. Mëdyshja në vartësinë e tillë luhatej, epohej, drejtohej eptueshëm. Testimin e bindjes seç ia grishte e kurthonte përshtypja e ëndjes, asaj ëndjeje që jo secilën herë mund t`i shtypej koka. Buzët e saj rridhnin jargë jo gjak. Lagej ndjesia, rrëshqisnin dilemat shkallëve të ftohta të Pirgut.
– Pse do të duhej t`i bindesha hyjnisë së parimit, përderisa kam mbetur nga të paktët në mos i vetmi? Unë nis e sos bukë e kos e Pagëzoni…
– Ah, sikur Sokrati!… Donte të ishte Sokrat, por të mos e pinte kupën e helmit dhe, t`i shijonte lartësitë e mbi turmës e, të shihte, të mrekullohej me ujët e kthyer përpjetë të lekut.
– Njësoj sikurse i pagëzuari yt… Pagë…
– Të rëntë në kokë e të mbuloftë tërë ajo armaturë e fortë e Pirgut tënd! – I mëshoi mynxyrës dytësori.
Moti u ndje i spërkatur në fytyrë nga ujëra të pistë.
Mes lektisjesh, tkurrjesh e fryrjesh hidhte hapat e sprovës Moti. Ai e adhuroi, por pse ta adhuronte më tej modestinë? Ajo i shkelej sikurse bari i qethur pa gardh. Kokë tendosur e, megjithatë tendosjen nuk e nderte me të shara. Nderja i vërtitej brenda kokës. Lapsi dhe goditjet e letrës nuk bënin përshtypje mbi zhguallin e trashur të drejtuesve të materializuar.
Andej e këndej betonit: brishtësia…
Kjo logjikë e shpinte te mençuria e indiferentëve. Dy qasje kishte: ose t`iu vardisej bishtave të klaneve e t`ua tumirte bëmat, dhe, ta përdhoste Pirgun, ose të bënte sehir e të dëgjonte kërcëllitjen e zorrëve hijes së Pirgut.
Tashmë u përvetësua nga prirja ankimore. Mendjes ia hapte kahen e së hirtës mërzia. Nuk ishte vjeshtë e vrerosur, por i dilte dendur shiu nga sytë. I ngjante një qyqari të pa parë pos nga vetmia. Si kishte mundur ky qyqar të ngrehte Pirgun në vlugun e goditjeve të mprehta e të mos binte? Dal nga dal, mjedisi që i pat dhënë guximin, pa pëlqimin e pengjeve e të varrezave, ia mori shkëlqimin me pirgje gradash, titujsh, përgjegjësish për rendin e lakuar nëpër rasat e gramatikës tyre.
– Gramatikë kabineti – i thoshte asaj ai. – Jo gramatikë e jetës.
Në menynë e këtij rendi të lakuar, Moti as lakohej, as drejtohej, as gëlltiste, as përtypej… I shihte si kapërdiheshin dhe gromësinin nënshkruesit e anatemës… Kafshatat e tija të thata e mbërthyen në kaps kronik.
– I dashur Gojart: po munde përpije menynë e kësaj përditshmërie dhe, pastaj merru me ngadalësimin ose përshpejtimin e luhatjes së lavjerrësit të infarktit!
Motit tashti i mbetej Pirgu i errët në hijen e pirgjeve, që gufuan si kërpudhat pas shiut të ngrohtë.
Lirisë iu betonua frymëmarrja e blertë.
