/Për librin me tregime “Fundi I heshtjes” të autorit Muhamet Halili/
Nga Arsim HALILI
(2L ONLINE) – Muhamet Halili ndonëse nuk ka nxituar të radhisë tituj veprash në krijimtarinë e tij artistike, ai me vendosmëri i ka hyrë kësaj gjinie mjaft serioze siç është proza. Duke qenë për një kohë edhe gazetar, duket autori ka një impuls pozitiv edhe në krijimtari artistike imagjinative me paraqitjen e larushive të temave nga përditshmëria jonë. Duke lexuar nga tregimi në tregim, mund të gjykojmë një të vërtetë, autori Muhamet Halili nuk sjell inovacione krijuese nga mënyra e mbarështrimit të kompozicionit të jashtëm. Nuk është krejt e panjohur nga ana lexuesit ajo që mbarështrohet në këtë libër. Qoftë si ide, apo edhe strukturim tematik. Ajo që duket inventive është kompozicioni brendshëm, narracioni origjinal nga pikpamje ideo- tematike, veçmas konflikti mes personazheve është racional në ekonomizimin e gjuhës e kapshme për lexuesin, madje ruan unitetin e kohës dhe vendit në relacion me atë të veprimit.
Çka më bie në sy, autori niset nga një temë shumë minore, apo të paktën duket nga mënyra e perceptimit të detajeve të cilat në përditshmëri mund të duken fare të zakonshme siç mund të jenë tregimi “ Miza në skenë”,” Sheqeri i kuq”,” Shamia”, “Çelësi” e ndonjë tjetër, arrin ta shtjellojë një procede që determinon mjeshtërinë konvekse, duke u hedh problemet jetësor, nga një kënd në këndin tjetër dhe me ironinë rrëfimore, trajton duke ritheksuar tipologjinë e dramës në Kosovë.
Kur lexon tregimet e autorit të Muhamet Halilit, japin po thuaj pamjen reale, apo të shtresës shoqërore që përballen me segmente sociale të natyrave të ndryshme. Thënë më qartë nga cikli në cikël i këtyre tregimeve në qendër është njeriu edhe ai i sakrificës, edhe ai i cili përballet me mashtrimin edhe ai cili i beson bestynive, njeriun i cili është viktimë e politikës dhe përmasave tjera shoqërore. Në këtë aspekt autori sikur mëshirohet me ata që pësojnë në këtë ballafaqim të realitetit ironik që mbështillet në mendjen e kohës në të cilën jetohet .
Ai mëton që përmes sprovës rrëfimore të shpërfaq: mallin, ëndrrën, shpresën, fatin, por gjithnjë duke i dhënë një gjerësi veprimi, jo vetëm psikologjike, por edhe filozofike, morale dhe pa dyshim ky ballafaqim rikonstruktohet, ridimensionohet gati –gatine qasje vizuele.
Dhe shtrohet çështja autori a përballet me zhgënjimin apo me shpresën Ndonëse përgjigja ndonjëherë duket paradoksale, ai thuaj se në përmbyllje të çdo tregimi ka ringjallje, duke sifiduar vetbesimin e tepruar. Kështu që tregimet e Muhametit janë ndërtim i dy realiteteve sa atij jetësor, po aq edhe letrar.
Ai nuk hesht, por shpërthen në sipërfaqen e shtjelluar, kështu që del me përmasa të natyrshme narrative. /2L ONLINE/