MË NDEZ E PATHËNA JOTE
( Si falënderim për të gjithë krijuesit dhe artdashësit e revistës letrare – kulturore AGMIA dhe si urim për Vitin e Ri 2019-të )
Sabit RRUSTEMI
TË NDJEJ SI PULSIN E KËSAJ ZEMRE
Nata m’i merr sytë e nuk të shoh
Nëpër detin e përgjumur lëshoj rrjetën
gjurmoj e gjurmoj
kërkoj fundit të tij
Mes mornicash ankthesh pritjesh
e as një ëndërr gjej për ty
Rrjeta ngelë e zbrazur në mol
tek hap sytë nga trandjet
nga yshtjet gjakimi
Nuk të zë mësa ëndrrën
të të puthë të të shtrëngoj
tërë natën e lume në gji të të mbaj
e të kënaqem njëherë sall me ty
Ëndrrat e paftuara i shporr
tek sa hap sytë
Shkundem si një shpend i qullur
të shoh të tërën brenda qenies sime
të shoh e s’të prek
të lë ashtu të qetë
si natyra që hapet përngadalë
me më të bukurën pamje
Mos jeto për një ëndërr
detit të përgjumur
mos u mashtro
Më shpërgjumin buzët e tua
puhitë prej mëngjesi
Shihe botën time brenda teje se si po shtrihet
si po të mbulon të tërën
njëjtë si bota jote
mua
Kemi thurrë një botë të tërë prej dashurie
një det të paparë ndjenjash përtej ëndrrave
Të ndjej si pulsin e kësaj zemreje që s’ndalet
gjithë ditën e lume të shijoj
aq shumë
sa kam frikë mos po të harxhoj para kohe
Pastaj fshihem në çast
prapa një reje të bardhë a të murrmë
dhe yllësisë sime të zjarrtë përzjarremi bashkë
Rruzullit të pafund
shkrihem e pikoj brenda teje
për ta njomë atë rrënjë shprese
atë dashuri të papërfytyrueshme
që krijon e ruan brenda vetes
botën që e dua
Nuk ndalem e nuk çmallem
oh si përmallem
Jeta ime e rilindur
as një ditë nuk hapet as mbyllet
pa lutjen time nën qerpikun tënd
BRENDA SHPIRTIT TËND
Nëpër të djegurat e malit
nxito ngadal
rastësisht mund ta shkelësh ndonjë plagë
Dhimbjet shpërndahen pastaj
Psherëtima më e vogël
më le pa gjumë
Zjarrin e një ofshame s’e shuan as lumi
Buzë ditës së re kësaj nate të vonë
ti flutur e njomë ledhatomë
e fli
ngjitas meje fli
Po e prita me ty një mëngjes
brenda shpirtit tënd përjetshëm mbes
( 8 nëntor 2018 )
NË NJË ÇUFRRAJË ÇEPURI
Një ditë më parë e preka
e ledhatova me këto duar
një lule të blertë Çepuri
Ajo mbeti e vetme nën një çufrrajë
dhe unë i vetëm mes katër muresh
në një fundvjeshte me pak dimër
Pelerinës së zezë të ditës në të ikur
ra një rrisk bore sa për ta zbardhur shtegun
atë shteg ëndrre që e ecën syve të mi
Prita e prita e prita
si ai gur porte para dyerve
e kush s’u afrua
as edhe Ti
Fërkova duart e pështyva këmbët
dhe dola në ditën tjetër të jetës
Pas krahësh i hodha ëndrrat e papara
ato magji të dëshirta
kah ajo Lule e Egër nën çufrrajë u nisa
Thashë
t’ia shkrijë pakëz përmes buzëve të mia
atë shtresë të ftohtë bore buzëve të saj
Papritur një Shpend Çepuri u tremb e fluturoi
prej asaj çufrraje
( 10 dhjetor 2018 )
ËNDRRA E JETËS SË NESËRME QË E DESHA SOT
Luginave ku prehet në dysh
Kurrizi i k’tij Mali t’Moçëm
shprushet Etna
nga vullkane të fjetuna trubullohet Kroi
Një Mjellmë e Bardhë e Ujërave të Kaltra
më përfton syve e m’trazon n’Rrajë t’Çepurit
Dallgë të furtunta zjarresh
përplasen mbi Trojën e Lashtë
e mbi mua
sa herë të kujtoj e nuk të kam
Fat a Kob ishte ai Çast që u njohëm
në një fund mali e një fund stine
skaj Jonit të përtërishëm
Nuk ish ai Yll i largët
me mijëra vite drite që më digjte
as ai zjarr i pashuar luftërash
që ende flakëron nëpër kohë
Shikimi yt prej Mona Lize ish
ndezës e flakërues si tash
që m’i zjarrmon ndjenjat deri në hi
Kot thej udhën kah Syri i Kaltër
a gjarpëroj Jonit për dritë hëne
Vetëm ndizem e përndizem më shumë
asaj floknaje ngjyrë qumshti
hapësirës së mëndafshtë të qenies sate
Cila je ti
Prina
Dafina
a Dea
Kush tha Helena
Sirena
Kërthizës sime u përbirove
gjete strehë
e dole në këtë kopsht deti
Mjellmë e bardhë ujërash
erërash e valësh
dashuri e pashterrur nëpër kohë
Në qiell të ngritën prej epshesh
thellë shtresave të nëndheut të shtypën
barbarë të përdalë e bukëshkalë
Sa Troja u luajt e u reprizua në ty
s’ma thua dot
M’u katrithe dhe sysh si ëndërr e përnatshme
pas mijëra e mijëra vitesh
zgavrave të thella të Priamit
erdhe deri tek unë
Në Teatrin e rilindur të Butrintit
si në profil
poshtë ujërave fytyrën Tënde shoh
e tinëz pas Teje lëshohem
Në vend të Perit të Ariadnës
vargnoj fjalën
liqenit që lanë trupin e ujtë në çdo gjashtë orë
të kërkoj
Dal në Maje të Lëkursit e të Çepurit
si n’pëllëmbë dore të shoh e nuk të prekë
Më ikë duarsh si ujtë e Jonit
nuk të zë mësa ëndrrën
as kur shtrij rrjetën
Zgjohem para agut
dal te bregu
stinëve
moteve që ikin
Ti mbetesh këtu
ëndërr e jetës së nesërme
që e desha sot
( Rrajë Çepurit, 18 – 19 dhjetor 2018
THELLË DIKU NË HESHTJEN TËNDE
Një minut në Dymbëdhjetë të Natës
ti prapë nuk trokite
Mes katër zerove më ngujove
Në Dymbëdhjetë e një minut
pritja ime pa frymë ngeli
Kurdo që të vish
këtë kufomë pa zë
prej shtëpie hiçma
Thellë diku në heshtjen tënde
varrose
( 21 dhjetor 2018 )
NËSE TI DASHURIA
Fundi i kësaj stine s’ka mbetur më as rrisk hëne
vetëm sa nuk është sosur
si imi durim
E ti shfaqesh papritur
me një buzëgaz të ëndërrt
Ç’të them
dritë e largët syri që bleron në pikëditë
midis një sheshi
e një bote që s’më le vetëm
edhe kur më mungon si prani
Unë të ndjej
edhe kur mjegulla bjen mbi ngrica moti
e nuk ngrin
Hapat e mi s’pushojnë
drejt teje ecin
ditës që erret
kur s’je
natës që ndrin
kur vjen me një mal ëndrrash
e strukesh shpellave të thella të trupit
dejve që digjen zjarrmie
Ti rilind hirit të mbetur
përmes atij zëri që mijëra kilometra kalon në çast
e në veshin tim lëshon rrënjë
le çelë
Të forta këto valë dashurie
drithëruese
qiellit nën ura ylberesh
Sa uji ikën e lumi nuk shter
mësa Unë e Ti
Stina që lidhë dy mote
veshur me një pelerinë të bardhë
te porta prêt
Zgjate dorën e fshije këtë moshë
që rëndon supeve të mia
nëse ti je dashuria
( 22 dhjetor 2018 )
MESNATËS SË VETMISË
Ngrin kjo stinë mesnatës së vetmisë
kur hëna u çart diku dhëmbëve të ujkut
e ti ëndrrave të mia shkreh flokët
fjalën që dua ta dëgjoj s’ e thua
a sirtarëve të padukshëm të shpirtit
veç mua më ke mik për zemër
Borë e akullt Çepuri sysh më varet
dhe kjo mjegull që ma err motin
a ti ikën pa zë kujtimeve fshihesh
për tjera stinë ruhesh
Më ndez dhe tash e pathëna jote
ajo gjuhë
që buzëve të mia ka për t’u zënë
Mbaje mend
të gjitha shmangiet e tua
përfundojnë poreve të mia
( 9 dhjetor 2017 )
MBES PA NJË VJESHTË DIMRIT TË SIVJEMË
Iku dhe një Vjeshtë
pa ndonjë ceremoni ashtu thjeshtë
në prehërin e stinës së acartë më la
Njëjtë si Vjeshta u solle dhe Ti
kah shkove a ku mbete nuk e di
shija e fjalës së thënë
ende më rri nën gjuhë
Një pëllëmbë bore ra e u shkri
pjesës sime kah mali
loton një çati
Deri në asht ngrin nata
nuk ngroh as mesdita
kur të shkund e papritura
Rreth stufe
hija e duarve të mia përzjarret
e nuk digjet
Kraharorit nën brij
zemra nuk ngrohet pa ty
Ti nuk shfaqesh
e Vullkani i fshehur mbi Krue t’Ilaçit
sa nuk shpërthen
prej mllefit ndaj kësaj kohe
Dal kah Shehri i Gjinajve
qetësinë e humbur kërkoj
Gjurmë kujtimesh që nuk shlyhen
te Fontana aty ku nis sheshi
reprizohen për dreq
Te Muzeu sa monedha fle
nëpër vitrina qelqi
e nuk i vjedh kush
mësa ato puthje që i mbuloi pluhuri
Një tymnajë fjalësh
përdridhet përtej Pauze
atje ku mbretërit nuk i zë kurqysh Hani
Nuk të thërras
anise vetmia më gërryen nën lëkurë
më zi se krimbi
Me një të shkelur
Ndjenjat e shtuara për t’parë
i djeg deri në fund
e mbes pa një Vjeshtë Dimrit të sivjem
duke ndrydhur këtë dashuri
për qejfin tend
( 27 dhjetor 2018 )
