Dy poezitë fituese të Çmimit “PENA E FLAKËS”,
në pjesën letrare të Manifestimit “Flaka e Janarit’ 2016
Halil MATOSHI
Udhëtimi i shpatës së Skënderbeut – Magna Carta
(Gjergj Kastrioti, 1405 – 17 January 1468)
Me avionin Austria Airlines pshtjellun n’cohë kadifje
Me bussines class po udhëtonte nji hajmali
Me të cilën arbnit e tremshin ligshtimin e tyne
Ajo asht çudia e mbramë Made in Arbnia
Dhe ka nji histori tregtie antikitetesh
Arbnit i kishin bamun votra zjarmi zemrat e tyne
E kur i frynin çelte pranverë e hekurt
Pastaj si nji syth mbiu shpatë e Skënderbeut
Kryezoti ish i padokshëm – buçimë
Vezullonte n’Shkamm t’Rodosit e n’Berat, n’Krujë e Albulenë
– mbillte rrfe e vetë rrfe ishte
Ndezte zemra që shkreptinin fije shprese
Për me kanë t’lirë
Ngjizun kur gjaku n’dejë t’arbnëvet po ndizej
Po shkrinte minierat…
Nën mazën e dheut arbnit po lypnin Magna Carta’n* e tyne
T’vorrueme a pluhun t’bame nder patkoj
A n’shtiza flamujsh me gjysmë hanë
Papandehun nji ditë buçima pushoi – termet u ba n’Arbni
Ethet e Kryezotit shemben burrat e dheut
Ia shkulen flokun qiellit
si Leka i’përhanë…
Dhe ata thanë se u nda shpirti p’ej kërcit
Shpata n’vetimë t’ngrime u shndrrue
Dhe kshtjellat ‘i dergjë i rrënoi nji nga nji
Tokën s’e mbajtën kambët e u rrokullis
Bashkë me qiellin
Ndërruen vendet e tyne
Dhe ktu zuni fill atdheu qielluer i tyne
Kur mbi Arbni e panë gjysmëhanën e zbehun
Flakët i shuen nder votra
E fjalët u sosën tuj i lshue vend mortit
Arbnit mbetët midis-midisit
T’varun n’hajmalinë e tyne
T’cilës ju lutën e i besuen deri n’Rilindje
Ikonë n’kishën e djegun – lutja e tyne
Sefte u shfaq shpata vizllimë
Masanej nga palca e asaj vetime
arbnit krijuen Skënderbenë…
* Magna Carta, gjithashtu e quajtur Magna Carta Libertatum ose Karta e Madhe e Lirive të Anglisë, është statuti i Angevinëve, lëshuar fillimisht në latinisht në vitin 1215, përkthyer në premisa – frengjisht në fillim të 1219, dhe e ribotueme ma vonë në shekullit 13 në versionet e modifikueme.
Basri ÇAPRIQI
TERRI
Kam zgjatur duart
Kam ecur mbi rerë
Me gjet
Portokallen e humbur
Te një breg që e hante uji
Gjithë natën e lume
Ne një shteg që
S’e shoh unë
Hynë gjithë ai zë
Që ulët nga qielli
Ku mund të hapet
Kjo zbrazëti
Me mbushë pak shpirtin
dritë
Portokallia që s’shihet dot
Shtrydh pa ja da
Pika të ëmbla mbi buzët e egra
T’atij bregu që hante uji
Kur u ngrit terri lart aq lart portokallen
Sa s preket më me dorë as me sy
Një zë që vjen nga larg
Kish shtrydhur portokallen që mbaja në shuplake
