/2L ONLINE/ – Siç dihet janë deshifruar krijimet e shpërblyera të konkursit letrar anonim “Flaka e Janarit” 2016, në poezi dhe prozë. Më paër kemi publikuar poezinë dhe tregimin fitues ndërsa tani më poshtë keni dy tregimet që ndanë çmimin e dytë në konkursin letrar “Flaka e Janarit” 2016.
Mehmetali REXHEPI
DHIMBJE E BARDHË
– Hyre në lojë dhe?…
– Dhe prite nofkën…!
– Me se do t`i përballesh Fisnikes?
Vërtet: ajo do të më shikojë dhe çiltërsia e shikimeve të saj, do të më shpojë si gjembat e iriqit. Ndoshta do të thoshte:
– Bëhu, bëhu ti arusha e Gatimit dhe dueti i çjerrë i Vijimit! Mandej:
– Ju ke shkuar e do të marrin me vete ata të natës… Ty engjëllin e djallëzuar…
– Ata që i ka përzënë vetvetja, ata…
Dhe lotët…
Vorbulla e esëllt secilën herë ia prish shtratin prehjes së dehjes. Qetësia nuk shtrohej dot në shtatin e tij. Ato vorbulla të pamëshirshme ku nuk e shpinin: aty, atje, diku ku nuk hyhej, mes lavireve të hibridizuara gjysmë femra, gjysmë meshkuj, hienash të zgjebosura me pamje njeriu!…
– Pse mos ta shterja një liqe rakie?! Edhe… Edhe të ikja nga vetvetja… Ku të shkoja?
– Ah Mirko, Mirko! Miku im i dhimbjes dhe filozofi i metamorfozës së ujit!…
Çka më duhet trupi që nuk qëndron në këmbët e tija? Shëmbëllesës K. Mani ia kishin përkufizuar ecejaket: “Do të varesh ose do të varim!”
Në shtjellën e kësaj mendësie vertikale, më nuhatësi prej atyre ishte Pushti. Me një breshkë ngasëse sorollatej sheshit, rrugicave, vrimave të turmës si mi. Mos vallë ndërgjegjes sime iu hapën vrima ku mund të hynte dhe dilte ai? Dhe mund të shtohej pjella e brejtësve! Shikimet e të njohurve rrëshqisnin sikur donin të më matnin. Se çfarë donin të matnin tek unë? Peshën e buallit? Ato shikime drejt meje akulloheshin. Ishin të ftohta. Isha kureshtar të dija se me çfarë dioptrie më shihnin, dhe, pse pikërisht tek unë u ngrihej shikimi? Sikur të isha një copë akulli i gjallë, i shkëputur nga poli i veriut, që në çdo çast do të rrokullisej, duke u shndërruar në ortek përbindësh! E blerta josh shikimet. E përfaqësoja kudo të blertën, si dukej rastësisht e dogja dhe të tjerëve u kundërmoja shkrumb. Erë shkrumbi e tëmblit pas rastësisë… Rastësia mbret i botës, por dhe tëmbël i harruar në furnelë të ndezur.
– Si, si, si më shihnin mua në të vërtetë? Me cilën ngjyrë më identifikonin?
Është përmbysur shumëçka. Dhe kur u buzëqesh të tjerëve, si duket buzëqeshjen po e lexojnë si të shpifur, si shpuzë e djegur kundërmuese… Nëse të tjerët buzëqeshjes sime i japin një shije të tillë, le të jetë “rastësisht” e atillë, le të jetë, madje dhe rastësisht e irrituar. Por, a mund të mos iu qasem të dashurve pa buzëqeshje?! Zymtësisë së hollë ia solla trashjen, dendurinë e saj më sjellin vardisjet e Pushtit rreth meje. Qysh më takon e më ndjek si hije e ditës dhe e natës, me atë breshkën e verdhë më sjell verdhësinë e kufomës.
“Nofka” e dytësorit sa vjen e më rëndon. E rëndë… Më e rëndë se pesha e kryqit që e kishte bartur Krishti. Ai i Madhërishmi kishte vetëm dhimbjen e bardhë, ndërsa unë të ze…
Ngufatje.
Teksa kthehej te Fisnikja “rastësive” të shumëzuara të Pushtit, orëve të vona të natës, një shtylle drite ia rriti vëllimin vrushkulli i zgjuar i simpatisë, për ata të cilët dergjeshin birucave. Kjo fije tejet e hollë freskie nuk ia cenonte vapën, ngase për çdo ndryshim klime, vapa mbetej e njëjtë tek ai. Atij i dukej se ata e kanë në dorë, por si të bëhej lëndë e tyre pikërisht ai, Moti?! Ai, emri i të cilit shkruhej me shkronja të praruara, me M të madhe, përderisa M-së o-ja i flirtoi në u.
– “Merri udhët në duart e tua!”
Por, provoi shmangien nga parimet e dytësorit. I qenë dukur të ngurta, jo taktike, të vjetruara.
– Do t`i sillja rrotull ata dhe pa u bërë lëndë e tyre…
Mëdyshja dytësorit i doli tejet shpërfillëse.
– Çfarë, çfarë?!
– Ti? Domethënë, vakësia jote, do të jesh ai pehlivani që ecte nëpër një tel lartësisë tetëdhjetë metrash, duke mbajtur të baraspeshuar rropullitë e shtatit tënd të flashkët?! Shikoi poshtë, sikur të ishte në atë lartësi marramendëse, ecejaket e njerëzve që gëlonin si strofuj thneglash.
– Mos mendoje se fët e fët do të priste krahëhapur butësia e ajkës së fryrë të gjinjve të Fisnikes?!
“Merri udhët në duart e tua!”
Kjo kahe qenka një mal me thepa, tehe thikash, i pakapërcyeshëm, pas ca kodrinave të buta hapash të naivitetit.
“Merri udhët në duart e tua!”
Secilës mësymje do t`i dilte para Pushti për të më kapur, e, për të më shpjerë në birucë. Dhe, dhe aty është Gatimi, mandej Vijimi me ato shikime mynxyrose, do të depërtojë te libri im i pahapur… Nga trysnia me duart e mia do t`ia hapja atë libër. Me darët e Vijimit mbi shpirtin e trupin tim, do të rishfaqeshin të paparat… Dhe ja “nofka” që përtrollitë parandjenjat e dytësorit! Ndoshta përbuzja e tij mori trajtën e mallkimit për mua?!
Dy zgafellet e barkut ia mbyllnin vreri dhe kapësi.
Sonte nuk iu hap dera nga Fisnikja.
Ja si janë të lidhura ndodhitë me fije damarësh të parandjenjave. Më parë të njohurit e mi shfaqën shenjat e mbylljes; pastaj, lus Zotin: të mos jetë pika e nisjes së rrathëve koncentrikë përmasë gjeruese, e përplasjes së fisnikërisë sime në dreq të mallkuar! Mendoja se kam diçka të cilën nuk e kanë të tjerët. Si nuk e dinë ose si nuk duan ta dinë, se jam po ai, Moti? Ende nuk është prishur Moti. Digjet diç e tij për të nxirosur ndonjë degë, gjethet, por trungu, trungun e ka të njomë. Të njomë, trungun të njomë…
Brenda kraharorit kam librin tim: librin e fisnikërisë, të pastërtisë, të bukurisë, të shëmtisë… Nga pak dhe të madhërishmen, veset, kështjellën prej kashte të drojës… Një libër tejet të vëllimshëm, por të pashkruar, po të shkruhej ai, secili do t`i gjente identitet e veta, dashuritë e lajthitura, flirtet, trajtën e derrit me turinj të pistë; të dhjerë në brekë vetëm se e panë shkopin në zyrë, dhe përmendja e shtypjes së herdheve në tavolinë… Trishtimet e atit, ndjesë pastë, për zymtësinë e zyrave! Tredhjen…
Një zë:
– Shteroje një pus rakie dhe mos ndijë për asgjë!
Zëri tjetër:
– Përplasua: ju horra të fëlliqur e ndotni këtë tokë të bukur!
Mandej do të drejtojnë gishtin: ja trimi i devotshëm i gotës!
T`iu thosha, të më thoshin, t`iu thosha e të më thoshin… Përfundimin e thoshin kllapat në duart e mia. Dhe ato s`janë kllapa algjebrike, prej të cilave me anë të formulës së ekuacionit me tri të panjohura, do të lirohesha prej tyre. Lirimi prej kllapave të Pushtit, Gatimit e Vijimit do të ishte një hapërim vend-numërues… Zierje brenda ose jashtë kazanit. Tash shikimet e mia po rrëshqasin në zymtësi, aty do të zhyten në terr, në ferrin e drejtësisë moderne!
Libri në brendinë time, mëtonte të ishte i pakorrigjueshëm… Libri, libri, ai, vetëm ai të ruhej i pastër, i pa shpaluar nga gishtat e atyre me të mijtë…
– Oh dytësori im!
– Çfarë, çfarë të bëj? Më fal se ika nga ti! Jam në zgrip të honit…
Në librin tim janë ata me tërë neverinë e cullakuar. Faqet e dorëshkrimit nuk fshihen të tërat në mua. Të tjera faqe janë te të tjerët, ua kam lexuar mjaft sosh… A do të mbahen të mbyllura? Mes po-së dhe jo-së qafa ime peng i trarit, litarit e karriges… Sikur të mos fëlliqesha?! Për qindra herë: a do të mundem, a do të mundem??!!…
Tërësia e zbërthimit është në brendinë time drithëruese! A mund të zbërthehet e pashkruara?
Ndoshta do të më shërbente të thithurit e pluhuri të bardhë? Assesi! Po…? Pastaj vetëdijen time do ta mjelin si një lopë qumështore. Tallja e zezë do të binte mbi të gjitha kokat e brezit. Jo, jo dhe jooo! Nofkës së parë do t`i visheshin mynxyra, të cilat as vetëvrasja nuk do t`ua shporrte kundërmimin.
Ndoshta ata që dergjeshin birucave i kishin marrë udhët në duart e tyre? Udhët e birucave?!… Ku çojnë ato???
Moti endej vërdallë në dilemat për udhët e veta. Donte t`i kishte të hapura… Parandjenjat e kishin shpjerë pothuajse para kapitullimit. Nga ora në orë priste të nënshkruante dorëzimin, por rastësisht nuk e kishte nënshkruar. I pohonte dytësori një pohim etik:
“Merri udhët në duart e tua!”- Ndryshe:
– Gjeni atëror do të varroste të gjallë!
Ecejaket në vijat e nisjes dhe të kthimit kalonin nëpër trekëndëshin (j)etik, me librin e pa shkruar në brendi: Gatimi, Pushti, Vijimi, dehja e ngjyrave të papërsëritshme të majit, dergja birucave e sedrës kryengritëse, duke recituar romantikët e vonuar…
Mesditë e kthjelltë e fillim-tetorit. Shkëlqim mallëngjyes.
Kumti fluturoi vesh më vesh: ata të birucave shënuan me këngë përvjetorin e “Mësymjes së Madhe.”
Në njërin kënd të rrugës Moti pa të gjorin mëshirë-kërkues, ish moshatarin e hareshëm të klasës, me një peshore për matje peshash njerëzore. Mëshirë-ndjellësit i la ca lekë pa u matur fare. Kokën ia rëndonte shtytja, ngase ajo do të ishte pararendësja e parandjenjës. Ishte enigma, ndoshta përbindëshi i radhës?!
O Zot! Erdhi ora e sprovës?! Tashmë do të shohësh kush je!
E pohonte me drithërima, i katruar… Ndoshta do të kastrohej? … Fundi i fundit le të vijë dhimbja e torturës, por le të bjerë “nofka!?” Dhimbja është dhimbje, por le të jetë e bardhë mbi shkrumbin e zi!
SHIFRA: Pengu i jetës
***
Biser MEHMETI
NJERIU I MARRË
Në shtëpi tash e disa ditë çdo gjë më ngjallte monotoni, e cila shkallëzohej në apati. Dola jashtë sikur djalli të më godaste me grushta në kokë. Disa çaste u sorollata nëpër rrugë kuturu pa ditur ku isha nisur të shkoja as çka kërkoja. Kur këmbët filluan të më këputën në gjunjë u ndala. Disa çaste e vështrova hapësirën ku gjendesha. Pak më larg e pashë parkun e vetëm të qytetit. Me hapa të rëndë mezi arrita deri aty. Në një ulëse e pashë një njeri me moshë mesatare. Sapo u ula afër tij ai zuri të turfullonte si një kalë i harbuar. Tri herë pështyu drejt meje e pastaj u ngrit i mllefosur dhe u largua nga unë. Sjelljes së tij nuk i kushtova vëmendje… Derisa qëndroja i shtangur një mendje më tha: në mëngjes kur dole nga shtëpia u nise për te parku i qytetit, po nuk arrije ta gjeje rrugën që të shpinte deri këtu… Fillova të qeshi me vetveten marrëzisht. Nuk ishte hera e parë që nisesha për te parku i qytetit e rrugën nuk arrija ta gjeja. Kisha dëshirë të qëndroja aty një kohë të gjatë duke i vështruar kalimtarët si sorollateshin rrugëve. Disa prej tyre sapo më shihnin zgërdhiheshin me mua, kurse unë nuk e kuptoja pse e bënin një gjë të këtillë… Derisa nëpër kokë më silleshin do mendime të paqarta fillova t’i vështroj gjethet e zverdhura të drunjve, të cilët binin në tokë nga era që frynte në të gjitha anët… Kur u lodha duke e vështruar vjeshtën që sorollatej si një kalë i harbuar m’u kujtua se me vete kisha marrë një roman sentimental, të cilin fillova ta lexoj pa ndonjë vemendje të madhe. Herë pas here sytë më shkonin pa dashje te gjethet e zverdhura me të cilat era luante sipas dëshirës së saj. Në një çast tjetër zura ta vështroj qiellin, i cili kishte marrë ngjyrë të bardhë… Edhe qielli më duket i mërzitur, i thashë vetvetes. Dëshiroja ta vështroja diellin, po ai sikur ishte arratisur për në amshim… Nga ato mendime më kanë trandur disa zëra të çakorduar, të cilët sikur jehonin nga një skaj i qiellit. Me sytë e vagëlluar i pashë tre djem e dy vajza si qëndronin afër meje, të cilët më shikonin me një vështrim zhbirues. Ndoshta kishte një kohë të gjatë që qëndronin afër meje, po s’e kisha hetuar prezencën e tyre. I vështrova me një indiferencë të çuditshëm. Në mendjen time ata u shëmbëllenin disa personazheve të shëmtuara që i kisha lexuar në një roman nga i cili isha tmerruar… Njëri prej tyre zuri të pështynte me neveri drejt meje. Ndoshta dëshironte të më pështynte në fytyrë, po s’kishte guxim. Një tjetër zuri të zgërdhihet sikur një shpirt i keq ta kishte pushtuar trupin e tij… Pthu, ç’njerëz të marrë, thashë me vetvete… Nuk më lënë të rri i qetë në parkun e qytetit!… Derisa i vështroja me radhë njëri prej tyre zuri t’i nxjerrte nga goja do fjalë me një kënaqësi të madhe: hi-hi, ky njeriu i marrë sërish paskëshka dalë në park për të lexuar!… Një vajzë tjetër, me flokë të shkapërderdhura, tha me zë të çakorduar: ka tri javë që ky i marrë prej mëngjesit deri në mbrëmje qëndron në park dhe e lexon të njejtin roman… Një tjetër klithi me zë të çjerrë: ky njeri i marrë vetëm shtiret se lexon, sepse nuk di të lexon!… Prita edhe një tjetër të fliste gjëra të neveritshme, po ai e fryu një çamçakëz afër fytyrës sime e pastaj lëshoi do qeshje sardonike… Një mendje më tha: ngrihu nga vendi e theju brinjët këtyre idiotave që të shqetësojnë pa arsye… Sapo dasha ta bëj një gjë të këtillë një zë brenda meje më tha: mos u tërbo nga fjalët e njerëzve të marrë!… Vendosa ta ruaj gjakftohtësinë, edhe pse e kisha të vështirë. Vazhdova të qëndroj indiferent ndaj fjalëve të tyre… Një tjetër, të cilin nuk kisha dëshirë ta shihja, klithi me zë të lartë: o njeri i marrë, ma jep atë libër se ty nuk të duhet!… Pastaj deshi të ma rrëmben librin me dhunë. Unë nuk e lëshova nga duart… Njëri zuri të më godaste fytyrës me shpullë. Në atë çast u afrua një njeri i moshuar, i cili ia largoi dorën nga fytyra ime… Nuk është në rregull ta shqetësoni njeriun e marrë, u tha atyre me zë të qetë. Të gjithë më vështruan me përbuzje. Duke ulëruar si ujq të uritur u larguan nga unë… Me sytë e vagëlluar i vështrova si u tretën në hapësirë sikur të ishin hije të natës që gabimisht shfaqën ditën. Edhe pasi ata u zhdukën si një ankth i mundimshëm nëpër mendje vazhdonin të më sorollateshin fjalët e tyre, të cilat më godasnin si me çekan. Mornica të ftohta ma përshkuan trupin. Pse më quajtën “të marrë!”, e pyta vetveten. Një zë i brendshëm më tha: unë jam i marrë, ndryshe ata s’do të më shqetësonin me fjalë banale!… Për ta larguar mendjen nga ata njerëz të pasjellshëm u mundova të vazhdoj të lexoj, po nuk arrija të përqëndrohesha. Me sytë e vagëlluar zura t’i vështroj njerëzit që sorollateshin rrugëve pa ndonjë qëllim të caktuar. Disa prej tyre sikur më vështronin vengër me një urrejtje të paqartë. Sapo më shihnin pëshpërisnin në mes veti me zë të çjerrë: a e sheh atë njeri të marrë si qëndron me libër në dorë e nuk lexon asgjë!… Pas pak m’u bë sikur tre ose më shumë njerëz u afruan te unë, më vështruan në mënyrë enigmatike e pastaj me zë të neveritshëm më thanë: çfarë kërkon për çdo ditë që vjen në park dhe shtiresh sikur lexon një roman?!… Si nuk e kupton që je i marrë e njerëzit e marrë dihet ku e kanë vendin… i marrë!… Derisa qëndroja pa dëshirën time sikur të isha i ulur mbi një grumbull ferra desha të ngrihem nga vendi e pastaj të klithi me sa zë që kisha: o njerëz, a e kuptoni që unë jam i marrë! Ju lutem, më leni të qetë!… Sapo dëshiroja ta bëja një gjë të këtillë kisha frikës se të gjithë njerëzit do të klithnin si në kor: më në fund e paskëshke kuptuar edhe vetë që je i marrë!… Në një çast që erdhi më vonë e pashë veten se dridhesha, po nuk e dija nëse dridhesha nga ethet e ftohta apo nga ethet e frikës. Më kishte kapluar dyshime se njerëzit që sorollateshin nëpër park do të më gjuanin me gur e pastaj do të klithnin: nuk duam ta shohim këtë njeri të marrë si qëndron në park tërë kohën!… Kisha frikë se do të përjetoja një vdekje të neveritshëm… Një zë që nuk e di nga jehonte më tha: pse nuk shkon në shtëpi të çlodhesh nga fyerjet e njerëzve, të cilët veten e konsiderojnë të mençur… Përsëri desha të ngrihem nga vendi e të shkoja në shtëpi. Një mendje më tha: ti nuk je i marrë, ata që të fyejnë ty janë të marrë! Për inat të tyre mos u largo nga parku, qëndro këtu derisa të lëshohet errësira e mbrëmjes… Derisa qëndroja i shtangur si një statujë prej balte herë pas here i vështroja njerëzit, të cilët ecnin me hapa të ngadalshëm. Disa prej tyre më vështronin vengër dhe derisa e bënin një gjë të këtillë lëshonin qeshje të gjata sardonike. Me zë të çjerrë thoshin: sa herë e shoh këtë njeri të marrë mendtë më merret e zorrët nëpër bark më përzihen!… Një mendje e marrë më tha: ngrihu nga vendi, hyn në mes të turmës e klith me sa zë që ke: unë nuk jam i marrë, mos më shqetësoni kot!… Një ditë klitha me sa zë që kisha. Një njeri më rrahu me grushta e shqelma derisa më mbuloi gjaku. Kur shkova në shtëpi me plagë në trup nëna qau nga dhembja një kohë të gjatë. Pastaj me zë të përvajshëm m’u lut të mos dilja nga shtëpia. Megjithatë, nuk mund të rrija i mbyllur brenda katër mureve sikur të isha i denuar me burgim të përjetshëm pa bërë kurrfarë faji. Sa herë dilja nga shtëpia nëna më përgjërohej me zë të përvajshëm: çfarëdo që të fyejnë njerëzit ti qëndro indiferent, bëhu kinse nuk i dëgjon fyerjet e tyre…
Derisa me sytë e vagëlluar i vështroja gjethet e zverdhura si binin në tokë nga era, një mendje më tha: ndoshta më mirë është të jesh i marrë sesa i mençur!… Ndoshta më të lumtur janë njerëzit e marrë se njerëzit e mençur! Përsëri një zë i brendshëm më tha: mos qëndro në këtë vend, ngase kalimtarët të fyejnë me fjalë banale! Sa më shumë që të fyejnë ti e ndjen veten sikur je i marrë! Shko në shtëpi e qetësoje shpirtin e trazuar… U ngrita nga vendi edhe pse nuk dëshiroja të largohesha nga aty. Dëshiroja edhe më tutje të qëndroja aty pa e ditur çka kërkoja. Përsëri u ula e pastaj fillova ta lexoj romanin. Përsëri më kaploi një trill i marrë: të ngrihesha nga vendi e pastaj të klithja me sa zë që kisha: të gjithë ju që më quani të marrë jeni të poshtër, sikur të kisha mundësi do t’u vrisja!… Pse nuk i shikoni punët e juaja po merreni me mua!… Në një çast hetova se para meje u shfaqën tre ose më shumë njerëz. Kur i vështrova ata u shëmbëllenin do hijeve që janë ngritur nga varri. Njëri prej tyre u mundua të ma merrte romanin… Të marrëve nuk u duhen librat, më tha me zë të mllefosur. Vazhdova ta shtërngoj librin me sa fuqi që kisha… Ma parë ta jap jetën se ta jap librin, i thashë me zë të mllefosur. Kur u bind se nuk mund të ma merrte librin më pështy dy herë në fytyrë. Atëherë u ngrita nga vendi e pastaj klitha me sa zë që kisha: unë nuk jam i marrë! Ju jeni të marrë!… Më leni të qetë!… Vetëm atëherë pashë se rreth meje ishte grumbulluar një turmë e madhe e njerëzve të cilët më vështronin me habi të madhe. Disa lëshonin klithma e ovacione. Disa qeshnin e talleshin me mua. Tre ose më shumë u afruan te unë. Me duar filluan të m’i copëtojnë rrobat e trupit. Më kot u orvata të mbrohem prej tyre. Turma vazhdimisht klithte me zë të shfrenuar… Duke i mbajtur me dorë pjesët e trupit që më bënin të ndihesha i turpëruar ngadalë desha të largohem prej aty. Njëri nga turma më goditi me grusht në kokë. Më duket sikur nga aty zuri të më rrjedh gjaku rrëke. Si një ujk i tërbuar jam vërsulur drejt tij. Me duart që më dridheshin e kam rrëmbyer për fyti. Ai zuri të nxjerrte shkumë të bardhë nga goja… Unë nuk jam i marrë, klitha me sa zë që kisha… Desha të klithi edhe më tutje, po përsëri dikush më goditi me një send të fortë në zverk. Më ngjau sikur ma këputi kokën nga trupi. Me sytë e vagëlluar e kam vështruar turmën e shfrenuar, e cila vazhdonte të tallej me mua. Jam munduar ta ruaj drejtpeshimin e trupit, po s’kam arritur. U plandosa në tokë si i vdekur. Turma vazhdonte të klithte e të çirrej me zë të shfrenuar: mbyteni njeriun e marrë!… Shtatë ose më shumë njerëz u afruan te unë e pastaj filluan të më godasin me grushta e shqelma… Pas pak filluan të më tërhjekin zvarrë nëpër rrugë. Nuk e kisha të qartë ku po më shpinin. Ndoshta më shpinin te varret… Me sytë të vagëlluar e kërkoja librin, të cilin nuk e di ku e kisha humbur…
SHIFRA: SHESHI PA LULE
