Edhe pse gogësimat i lidhim me pagjumësinë apo mërzinë, duket se funksioni i tyre është të na mbajnë zgjuar. Gogësimat shkaktojnë zgjerim të faringut dhe laringut, duke lejuar sasi të mëdha ajri të futen në mushkri; oksigjeni hyn në gjak dhe rrit gatishmërinë tonë.
Gogësimat janë ngjitëse. Kushdo ka pasur rastin të japë mësim në një klasë të mbushur me nxënës të përgjumur e të mërzitur. Në shumë situata, gogësimat mund të shërbejnë për t’u përcjellë të tjerëve nevojën për rritjen e gatishmërisë. Pamje filmike ku shfaqen skena gogësimash, shtojnë shpeshtësinë e gogësimave.
Aftësia për të gogësitur është ngulur në thellësi të trurit, në palcën e zgjatur. Megjithatë, tek disa pacientë, i vetmi vend në tru që mund të shkaktojë gogësimat është një grup neuronesh të trurit të mesëm, që shpie komandat e lëvizjeve nga truri te muskujt e fytyrës. Disa studiues mendojnë se gogësimat nisin pikërisht nga këto neurone.
Gogësimat nuk ndodhin vetëm në gjendje të vullnetshme; mund të ndodhin edhe te njerëzit në koma vegjetative.
Çudia e pranisë së gogësimës në një hapësirë aq të vogël sa palca e zgjatur, është se sinjalet mund të kalojnë një zonë në tjetrën. Për shembull, te disa gra, gogësimat mund të nxisin eksitimin, si pasojë orgazmën (një efekt anësor i Prozakut), një lidhje e rastësishme e cila (për ato pak fatlume) mund t’i kthejë situatat e mërzitshme në tepër interesante.
Dëgjimi, shikimi, madje edhe vetë të menduarit për një gogësimë mund të nxisë cirkuitin e gogësimave. “Ndoshta jeni duke mbajtur një gogësimë teksa po lexoni këto rreshta, siç na ndodhi edhe neve kur i shkruam”, shkruan Sandra Aamodt.
Edhe pse nënvizuam arsyet se pse gogësimat mund të jenë ngjitëse – përparësia e ndarjes me të tjerët të një sinjali – nuk e dimë me saktësi se çfarë ndodh në tru që e shkakton këtë ngjitje.