Arif Molliqi
NJË TATUAZH NGA TELAT ME GJEMBA
( Cikël poetik )
NJË PLLAKË PREJ MERMERI TË ZI
kur shoh arkivolet në televizion
më vjen një çast trishtimi
ajo pamje më thotë
se vdekja paska qenë ndryshe
(edhe ngushëllimi ndryshe)
megjithatë mbetet pak dilemë
a ishte e mistershme ajo vdekje
apo fatkeqësi mes njerëzve
kur askush nuk pyet për moshën
për plagën që vazhdon të kullojë gjak
mbi qefinin e bardhë
në sheshin e qytetit
e shoh një pllakë prej mermeri të zi
emri dhe fotografia janë të bardha
zëri i shpifur i spikerit
tregon në televizion një narcis
duke vënë lule te mermeri i ftohtë
nuk më kujtohet
sa herë n’ vit e bën këtë
e
kur e shoh të përlotur
më vjen një ndjenjë hakmarrëse të them
pastë ndjesë gënjeshtra e tij
PËRRALLË E VERDHË
në planetin e rrumbullakët
rruga që kam humbur
është e rrafshët
tash e kuptova ç’domethënë nata
pa asnjë yll në qiell
lehtë mund të zë pritë
e liga e fshehur brenda njeriut
duke i nuhatur erërat e parfumit
shkel mbi shiringa të zbrazëta
mbi të kuqtë e buzëve
qosheve të ndyra të sheshit
në një shtëpi të vjetër
matem me të panjohurën
në aktin e pazakonshëm
mbesin vetëm njollat
një përrallë e verdhë
një mijë vjet përsëritet
nën yllin rreth kokës
një tatuazh nga telat me gjemba nëpër kufij
pak gjak nga kofshët e gërvishtura
e mbartin sëmundjen shekullore
DUKE KËRKUAR RRUGËN E RRAFSHËT
në shitoren e katundit e lashë emrin
të shënuar në fletoren e borxhlinjve
e lashë blinin që për herë të parë
nën hijen e tij thithnim ajër të tymosur
i shikonim kryqëzimet e insekteve
si e kafshonin njëra-tjetrën
e çiftoheshin në duart tona…)
UJKU AVDALL
një ujk avdall zbriti nga mali i prerë
ra në qytet ta kthejë orën prapa
pastaj në torishtën e bagëtive
u ngatërrua me qengjin
një shekull nuk e mësuam
kush e thuri torishtën me thupra të kalbura
nesër do të jetë tepër vonë
t’i gjejmë ata që shkuan pas ujkut avdall
bariut i duhet urtia që ta kuptojë
se ujkut i duhet mjegulla
LËNDINA E QYQEVE
kur ra ujku në torishtë
ne i numëruam delet
veç bariu dhëmbëprishur
doli tepër
dikush kurrë s’do të dijë
pse asgjë s’i ndodhi qenit
ai kishte shkuar te Lëndina e Qyqeve
i mbështjellë me lëkur ujku
për delet që shpëtuan
askush nuk mbeti për t’u kujdesur
as sa për një imazh të vrasësve
kjo është loja e bariut
që mban afër vetes qenin e keq
kur qeni dhe ujku bëjnë dashuri
oborri u falet çakajve
PROTEZA PREJ ASHTI
buzë varri krejt pa hiri
i kishte mbetur certifikata e lindjes
thanë nuk ia dimë emrin
as vrasësit
as të vrarit
(kishin harruar ta regjistronin)
në varfëri duhet të mësohem
të hamë sorra të zeza…
ose të hamë bar
sado që kurrë s’do ta mësojmë
si hahen sorrat e gjalla
si hahet bari i njomë
sa herë bën vapë në Kosovë
dalin minjtë e na ngjitin sëmundjen
për shërim përdorim ilaçe të skaduara
për të vdekurit porositim proteza ashti
t’ua qelin varrin të gjallëve
deri te kau i zi
PREMTIME TË MENÇURA
nga pema e papjekur
kokrrat i hëngra unë
farat nën dhé
gjarpri
nëpër vrimat e kafkës
djalli e ndërtoi strofullin
për kënaqësinë e vetes
mashtrimin e të tjerëve
shikoni lisin
n’ asnjë stinë s’ka hije
e kanë kthyer me rrënjë përpjetë
te liqeni i shterur
narcisoidët me sy të verbër
kërkojnë ta shohin atdheun
që po i përsëriten të qarat e lirisë
duke marrë n’ thua në hartat e copëtuara
KUJTIMET E LEJLEKUT
çdo vit e shihja lejlekun
kur ndërtonte çerdhen mbi oxhakun e shtëpisë sime
me fletët e reja të qershisë
s’di nga vjen ai pelegrin
por kthehet
edhe pse e di se unë nuk e pres
në stinën e vjeshtës
kur qielli bëhet i murrmë dhe i zi
e ul shikimin përdhe
mbath këpucët e arnuara
midis territ niset për udhë
që vetëm ai e di
në dimër
oxhaku me plot borë
rri i vetmuar
duke biseduar me kujtimet
e lejlekut
KUR VESHIM RROBA TË HUAJA
sot është dita
kur garojnë dhimbjet
pa u shëruar nga e para
fitojmë dhimbjen tjetër
në ditën e dhjetë
duke i veshur rrobat e huaja
infektohemi nga zhuga
janë rroba që na bien të ngushta
të shkurtra
pa shije
asnjëherë tamam
