Nga Fatmir Minguli
KUR JEHONA E LIBRAVE TË PARË TË SABIT RRUSTEMIT KUMBON TE LEXUESI I SOTSHËM
(Një refleksion mbi dy librat e parë të poetit Sabit Rustemi “Ku i la lisat era” -1990 dhe ” Besoj në një diell” -1992 )
“Mos u merrni me vetëveten…qe këtu e keni Kosovën. Përditë,
nga një punë të vogël, bëjeni për të dhe, pa zhurmë…se, Ajo e di”!
Ibrahim Rugova
Nuk do të merrja përsipër këtë refleksion mbi dy librat e parë të poetit Sabit Rustemi, nëse nuk do të lexoja përsiatjet analitike të studjuesit Timo Mërkuri, pikërisht për këto dy libra. Ai me një përkushtim të sinqertë merr guximin dhe inisiativën për të vëzhguar tutje, thellë në vitet ’70- ’80 poezinë e një poeti të ri nga Kosova, Sabit Rustemi.
Shumë është shkruar për këtë poet të Kosovës, nga shumë analistë dhe kritikë letrarë, por për të parë në “mundus subterraneus” ¹ të poezisë së tij të fillimeve, ishte pikërisht Timo Mërkuri.
E përse sjell në ditët tona Timo Mërkuri trajtesat e tij mbi librin e hershëm të Sabit Rustemit? Duke mos qenë as hobi e as trill analitik, shkrimet dy pjesëshe që ai publikoi ditët e fundit të këtij maji, janë thjeshtë gjetja e tharmit që ngjizi poezinë e një djali të ri me emrin Sabit Rustemi.
Por më lejoni të them se ato vite në Shqipëri, flas për vitet ’80, ne lexonim në gazetën e madhe “Drita” dhe në revistën magjike “Nëntori” poezi të poetëve kosovarë dhe habiteshim me bukurinë e tyre, me stilin e tyre lakonik, një stil gati të panjohur, apo pak të njohur në botimet e autorëve për këtej kufirit me Kosovën.
Ndoshta është edhe ky detaj që na shtyn të shohim skenat e asaj kohe në qytetet e Kosovës e për më tepër në Prishtinë.
Poeti Sabit Rustemi që herët dorëzoi për botim dy vëllime njeri pas tjetrit, atë poetik të titulluar “Korza e lirë” dhe atë me tregime ” Më fliste një zë” të dyja rreth viteve ’80. S’kam ndërmend të përsëris ato peripeci të çuditshme që ka kaluar ky poet, sepse i ka analizuar me hollësi Timo Mërkuri, por dua të theksoj se vitet ’80 kanë qenë vitet e tronditjes për liri dhe pavarësi e në këtë frymë u krijuan skena të një teatri poetik nga shumë “dramaturgë” shqiptarë të Kosovës.
Dëshiroj të sjell disa refleksione të miat për dy librat e parë të poetit Sabit Rustemi.
Njё refleksion është se në këto dy libra, veç stilit të afirmuar dallohen alegoritë për ngjarjet e kohës duke nënkuptuar pushtim serb si dhe metaforat e guximshme si ushqyese të fuqishme të mendimit poetik. Eshtë alegoria që e sjell Kosovën pranë Shqipërisë, pranë historisë së shqiptarëve duke luftuar poetikisht, pse jo dhe duke rrezikuar lirinë e tij ( burgosje ). Ai nëpërmjet poezive të tij të filluara që në vitet 1978 deri në 1991, shpreh shumë alternativa kundër obskurantizmit serb ushtruar mbi kulturën shqiptare. Ai dënon anashkalimin serb që i kanë bërë kulturës shqiptare jo vetëm në Kosovë por në gjitha trojet shqiptare deri në jug të gadishullit ballkanik, në Çamërinë e dashur.
Por edhe sot vazhdon kjo histori anashkalimi në studimet e akademisë serbe të sotme. Ja një fragment marrë nga një studim i viteve 2015 mbi këtë anashkalim:
“Këngët heroike greke veçse janë pak më të shkurtra nga këngët serbe dhe rumune( sic shkruhet herët nga Vuk Stefanovic Karaxhiç) janë tematikisht të ndryshme, duke qenë konceptualisht të ndryshme tejet konçize dhe gjithëpërmbjatëse.”²
Nuk është thjeshtë një konstatim por një përcaktim që është në vazhdën e krijuar nga famëkeqi Vuk Karaxhiç. Sabit Rustemi e ka filluar me kohë rrymën e kundërt ndaj kësaj vazhde.
Si mund të ishte ndryshe! Ishte i mbrujtur me poezinë e poetëve të mëdhej të Kosovës që e kishin filluar poezinë herët, shumë herët. Por ata poetë që influencuan me artin e tyre dhe që e ndihmuan në botime të poezive në shtypin e kohës kishin botuar që në vitin 1966, e më herët. Në shkrimet e Timo Mërkurit përmenden veç shumё shkrimtarёve edhe emrat e poetëve Azem Shkreli, Ali Podrimja, Din Mehmeti, Beqir Musliu, poetë që janë përfshirë në një antologji të poetëve shqiptarë³ dhe që me poezitë e tyre kishin krijuar një fizionomi të qartë e domethënese për kohën.
Me të drejtë në analizat e tij Timo Mërkuri shkruan:” Poetët shqiptarë të Kosovës për të shpëtuar nga “ rrufetë zeusiane” përsosën deri nё kufinjtë e skajshëm artin poetik”. ⁴
Një vazhdues i denjë, “Sabit Rustemi me poezinë e tij është pjesë e kësaj fryme opozitare aktive me mision kundërshtimin e shkombëtarizimit të popullit dhe ruajtjen e identitetit kombëtar.” ⁵
Por ai ka tjetër mënyrë shprehjeje, ai ka gjetur pikërisht subjektet e mitologjisë për të tërhequr vëmendjen dhe për t’iu larguar letërsisë propaganduese serbe që mënjanon hapësirën e madhe shqiptare, atë të Kosovës dhe Shqipërisë duke mos harruar botën çame deri nё kufinjtë me Thesalinë. Ata këtë hapësirë gjeografike dhe kulture e ndërpresin dhe lidhin dy brigje që nuk mund të lidhen dot, Serbinë me Greqinë.
Eshte kjo merita dhe intuita e çmuar e Sabit Rustemit që merret me një Zeus të plakur, një Zeus që i ka ditët e numurara e që ashtu doli me të vërtetë për serbët. Por dhe ndrimi i titullit të librit të parë nga Ali Podrimja dhe qe ai e çoi nё botën e De Radës, nё hapësirёn tjetër shqiptare të anashkaluar nga analistët serbë. Titulli “Ku i la lisat era” shkon drejt e nё botёn e arbёreshёve, vendi tjetёr i madh i shqiptarёve, i anashkaluar nga ata qё studjojnё poezinё shqipe qё nga lashtёsia por nuk e pёrmendin.
Dhe si për çudi, nё librin e dytë të Sabit Rustemit “Besoj nё një diell” ndeshen shumë poezi që sjellin tema jashtë historisë sё serbëve por metaforat dhe alegoritë mbizotërojnë nё poezitë ku futet Troja, Kartagjena, hija e Olimpit dhe dialogimi me mesjetën ballkanike ku :
Kaq shekuj kaluan e mesjeta s’ra.
Mesjeta e zezë pas kaq shekujsh
Hije bën mbi Kosovë.
E më pastaj nё poezinë “I bukuri i ëndrrës” ai shkruan:
Po ai diell mos qoftë diell
Po nuk e gjeti një shteg për Kosovë.
Po nuk mund të shkruante ndryshe, ishte apologje i paganizmit iliro-pelazg. Të gjitha këto mbështetje të paganizmit janë të kryqëzuara nё të dy librat e Sabitit. Ai është dhe ndjekës i poezisë sё Naim Frashërit. Nё kapitullin e parë të librit “Besoj nё një diell”, që titullohet “ Diku më pret një lule” veç konstatimit të një metafore tejet të kuptueshme, lexuesi ndjen aromën e “Luleve të verës” të Naim Frashërit. Duket sikur poezitë mbi lulen -Kosovë vinë si vazhdim i poezisë epilog që është një monolog i vjershës që kërkonte dritë….dhe qё është parathënie e këtij libri.
Dhe poeti i këndon lules:
Moj lule që po pret
Diku nё një vend të botës.
Por rruga për të gjetur lulen:
Udha e mbyllur është
Deri sa nuk e ecim.
Eshtë ky libër ku mpleksen shumë objektiva që ka poeti, siç janë pamjet qytetare ku orët e qytetit nё mënyrë metaforike projektohen nga poeti nё të gjashtë pamjet e mundëshme: para, mbrapa, lart, poshtë, anash majtas dhe anash djathtas, pamje që të lejojnë për të kuptuar turbullirat e kohës. Po kështu edhe poezitë për Skënderbeun janë udhë kalime për të eleminuar urat e kulturës serbo-greke.
Poeti Sabit Rustemi nё kujtimet e tij, tashmё tё shpalosura prej disa analizave qё po bёhen kёto kohё nga Timo Mёrkuri dhe nga ana ime, pёr librat e parё tё tij thotё:
“Duke lexuar me kujdes “refleksionin” rreth dy librave të parë të mi që u botuan para nja 30 vitesh ( plus dhe me një pritje prej gati 10 vjetësh), ёshtё vërejtur saktë dhe ёshtё thënë shumë qartë se Timo-ja shprushi nëpër pikat e mia më të ndjeshme poetike, siç janë librat e parë, që duket se t’i paska përcjellur ai dhe, ka bërë mirë. Te “refleksioni”, vёrej mё kureshtje problemin e titullit tё librit tim tё parё. Ishte poeti Ali Podrimja qё e ndryshoi me të drejtë titullin bazë “Korzo e lirё”, ashtu siç ёshtё trajtuar nё “refleksionin “ , dhe e mori për titull. Ishte titulli i ciklit të parë “A la lisa era” të cilin e kisha vendosur unë, sepse edhe poezitë lidhen pikërisht me këtë titull po, lidhur kjo edhe me një lojë në formë pyetje që neve si fëmijë, na e bënin më të vjetrit në shtëpi: ” a la lis era… a s’la lis era”?
Natyrisht që ne përgjigjeshim: La lis era … se na vinte inat të na i mirrte era, lisat…
Ndёrsa pёr poezinë “Diku më pret një lule”, një cikël poetik i botuar për herë të parë në revistën “Fjala”, më 1979, them se në dukje të parë kjo poezi duket të jetë një poezi dashurie. Po, vasha e asaj poezie, apo “lulja”, tek ne atë kohë e simbolizonte Shqipërinë. Madje edhe nën titull, ishte një shkronjë e vetme: “Sh”….. edhe kjo si mbulesë, natyrisht karshi pushtetit të kohës. Se, ne ashtu e ndjenim edhe Shqipërinë e asaj kohe, siç e ndjejmë sot por ma shlirshëm, këtë Shqipëri që është. Adresime ndaj Shqipërisë, ka edhe te libri i parë, “Ku i la lisat era”, veçanërisht poezitë: “Zoti ynë i përgjumur”, “Porta pa çelës”, “Balada e një rrjedhe”, dhe “Sytë”.”
Ja, pra se si paralelizohen objektet e poezisё sё njё poeti tё zot. Poezitё e tij emetojnё rrezatime qё vetё Sabit Rustemi i quan adresime. Ai vendi “diku” ёshtё edhe Shqipёria, edhe Naim Frashёri, edhe koha e rilindjes sё madhe tё shqiptarёve edhe shpresa pёr njё Kosovё tё lirё.
Të mos harrojmë se poezitë e të dy këtyre librave janë shkruar nё harkun kohor 1978-1991, kur dielli nuk ndriçonte mbi Kosovë.
Duke parё me kujdes kёta dy libra, jehona e të cilave po kumbon edhe te lexuesi ynë i sotshëm ( e veçmas këtu në Shqipëri ) poezia e Sabit Rustemit bёhet akoma mё e afёrt dhe librat e mёvoshёm tё tij janё legjitimё nё origjinalitetin e tyre. Janё poezi tё Sabit Rustemit. Ai vazhdon tё bёjё poezi!
———————————————————————————————————————
1. mundus subterraneus (lat) – bota e nëndheshme.
2.Formulat epike në perspektivën e Ballkanit- botim i akademisë së shkencave të Beogradit, 2015 në artikullin ” Disa tipe të formulave në epikën e kleftikës greke ( heroike)” nga Predrag Mutavzhiç & Sasha Xhorxheviç, f. 139.
3.Poezia e re shqiptare. Jedinstvo- Prishtinë. 1966.
4. Timo Mërkuri. Zeusi i plakur…ose historia e një libri poetik, nё vend të të prezantimi. Pjesa II-të. Rajonipress, 19 maj 2020
5.Po aty.
