Hire të djegshme
Mehmetali Rexhepi
(Studentes Valmire Ramadan Myrtaj, në përvjetorin e amshimit)
të gjitha hiret e prekshme i mori për t`ia shpjerë amshimit
si më lajthisin ato hire të asaj fytyre udhë e mbudhë
qenkan futur thellë tejet thellë në sytë e mi liqe tej shikimit të amshimit
përplasen në stomin e trupit tim Valmira dhe më marrin furtunë
të ëmbla në syprinë ato valë një tharmë i fryn brendisë drithërimit
kafshatat nuk i kapërdij dot pa mëlmesa hiresh Tua
më grish relievi i mallit Tënd më i lartë se Korabi
dufi i ngjitjeve të dendësuara më grish e grish deri te ajo bukuri e borës
te ai gjakim prore i lagur prekjesh të ftohta të dorës
më fal por ai duf për ngjitje lartësish tashmë më është shporrur
*
gjithsesi lartësitë kanë tatëpjetat e rrëshqitjes
sikur mi dëftojnë udhët itinerarin mençuritë Tua
provoj të notoj detit të pikëllimit që më lë vetëm Valmira
se më ndjeje assesi doja t`i futesha dallgëve të këqija
e Ti prore më thua po të lë një kapital bardhësie kostumesh nusërie
dhe buzëqeshjen e pa fshehur jo si të Mona Lizës
për zhdavaritje të Motit tënd të ngrysur
Ati im nuk të lash vetëm vetëm vetëm pikëllim Ati im
merre qeshjen time gjithandej simotrave të mija për shtjellim
nuk të lash pos reve të shiut as verdhësinë e vjeshtës
tashmë ngopu me baladën e re se jam shartim i Doruntinës
nuk do më shohësh përmes ngjyrash që ua derdhe syve
*
të njëtrajtshme i paske ngjyrat i shoh përmes vrimave të fyellit të pikëllimit
si qenka shtrirë zymtësia e thinjave mes kontrastesh
shfaqet e derdhur mbi Ty hirësia e moteve
në anën tjetër të kontrastit dhuntive Tuaja
jam dhe druaj Mamaja të mos shndërrohet në trajtën e shelgut vajtues
ndonëse flokë-lëshuar i ka hije fisnikëria
por nuk ia shoh dot atë fytyrë bisqesh mbuluar nga hija e ftohtë
(Sh)palo fletët e romanit tim të shkurtë
vijo ta shkruash romanin e urtisë që mes kopertinash
t`i kesh faqet e mia të bardha
ikonën time gozhduar në zemrën Tënde
të lutem e përgjëruar o Zot për gozhdën
e ndryshkur në atë Zemër Nëne
*
Ati im nuk pihet lumi për ngushëllim
nuk e ribën fytyrën time në pasqyrën e thyer
pos çfarë kurdisi e madhërishmja natyrë
kopja ime një ikonë e bardhë brenda shiritash të zinj
e di si rrjedh tej amshimit ajo esëllti a ndonjë mynxyrë
-le të ndalet ai burim lumi vërshues të mos Ju përpijë
-më fute në këtë pyll të dendur me pahir Valmirë
shalli rreth qafe kush e di mund të jetë gjarpër i pazbutur
le të më pickojë se të Valmira do të më çojë
ujqër të uritur le të më copëtojnë nuk ua kam tutën
*
kambana kumboi kumti jehoi gjëmën në mua fërgoi
sikurse sot e djeshmja gjëmë e djeshmja nëmë më fërgonte shpirtin
në një fultere jete mbi zjarrin e ndjenjave të mia
më hedhen shqisat për tu shkrumbuar e kundërmuar
të mbetesha i shkalluar e Ti sedër lënduar Valmira
gishtat ua vure tetë birave të fyellit dhe hapin-mbyllin
hyrje-daljet e dridhjeve langore të tingujve
prapa gazmores do të thoshe mos e fshihni Moxart-in
tingujt magjik mallëngjimit ia vodhën artin
më falni Mëmë-At për këtë mandatë
për prushin Tuaj të pa fikur në ëndrra
*
tej amshimit e shoh tymin e djegies Suaj
shijoj athtësinë kripen e lotëve në tryeza
para se të ngjyeni në sytë e mi kapërditë lëngun e syve Tuaj
e përnatshme e çdoditshme e njëjta meny
tërë grigjën blerimi ua kishte përpi
përderisa bariu Juaj bënte sehir
në buzë iu dogj i vetmi fyell
gjyqi suprem i akt-vdekjes mori vendimin e papritur
të shuhet Valmira
Zot o Zot çka të bëjmë në këtë gjëmë
pos të vështrojmë të nemitur
*
pa dyshim ishte krim
krim anonim siç pohonte mynxyra
i pa shpaguar çfarëdo ndëshkimi
përpara përmasës kozmike të këtij mallëngjimi
një urtar i radhës duke u luhatur më zuri krahun
frenoje gjëmën hapja udhën heshtjes heshtjen ta kesh dëshmitare
lumi i pikëllimit tënd do të ndërrojë rrjedhën
shiko më tej si vërshoi dhe mori një Valmirë tjetër
Zot o Zot
qenkam më i fortë se guri
kur u mbështeta për muri
*
mblidh copat e pasqyrës së thyer që ke në dorë
do ta ribësh po i mblodhe fytyrën time kristalore
një kurorë ngadhënjimi për mua për Ty Ati im
e shihje përmasën madhështore por nuk e pate mbi shpinë
sa e sa rropatje të gjeje rrënjën katrore
atë përkufizim për bukurinë e dhimbjes së pa përkufizuar
të më thërrisje thërrisje thërrisje prore
monolog i pambaruar i një jehone të katruar
Valmirë bukuria Jote qenka veçse dhimbje hirplote
së rish urtia lype të madhërishmen e kësaj toke
*
më fal të përgjërohem e përgjunjur
nuk e desha këtë amshim Ati im
Gjilan, shtator 2016
