Dhuntia e udhëve të syve
/Mehmetali Rexhepi/
një ditë nuk do të më vezullojnë yjtë
lakoreve të jetës do të bie perdja
post scriptum në teatrin e shpëlarjes
të roleve as i intriguar as intrigues
gjithkush do të jetë aktor intrigash
nderen lavire nuk do ta kesh përmasë trupi dhe valësh
dritën peng varjeje rrethrrotullimi prej lëbyrjes
shkëlqimi i jepet thikës terri frikës
i vetmi peng për të cilin nuk do të më mbylleshin sytë
loti dhe drita rrisin kallinjtë
mos pyet për të vjelat
assesi nuk do të doja t`i mbyllja dritat e falura një herë
në dritë të ditës ëndrrat përkufizueshëm shkëpusin
çastet e varianteve të pa përsëritshme
brenda kapakëve të mbyllur kuqëlime
gjembat e mllefit stresit smirës magjisë dhe urrejtjes
kush do t`i yshte pos territ
pse esëll nuk e ke pirë
ose fare-fare pakëz do ta kenë shpikur dollinë
e lëng dritës që aq pranë e kam
çast për çast kafshatat e shikimeve i ngjyej
dhe se shoh nuk ia çmoj stolitë
marrëzisht duket se iu vardiska kotësisë
malli ngjyros pamje të dridhshme
falë teje do t`i shihja mozaikët hijeve të hireve të kësaj dhuntie
gënjehem dhe gënjehesh se nuk ka masë hijeje pa mua
pak çka kanë sytë dhe intuita si kap
edhe gjeniu me tejqyrë nuk i shihte dot pa ty
rrezet e tua që shpojnë shtresat e mbështjella me të errëta
të gjithë marrin prej teje ti asgjë prej tyre
qysh se më ke kthyer dhe të kam kthyer shpinën
pa zbardhjen tënde nuk do ta kem dimrin verë a verën dimër
pikërisht pse nuk hyri në shtëpinë e mendimit
shtëpia mbeti pa dritare
dhe ato pak të vockla errësuar prej lastarëve krahnezë
derdhë derdhë derdhë thesar të praruar
mbi mua mbi ty mbi ato e se si nuk shihemi në sy
ndoshta pse është tejet e hapur trup cullakuar
s`ke çka për të shpërthekuar
të hap shtegun ose ta mbyllë një mynxyrë
mos më mallko “të plasshin sytë” me të sajën yndyrë
në çastin e mallkimit do të plandosesh
në stomin e errët të antonimit
lutemi të na ruajnë engjëjt e bardhë
gjithçka e saja është e bardha
lutu të mos jesh preja ose gjahu i një trajte të paparë
të mbetesh cullak dhe i palarë
dhe zotat e lutnin të mos shkonin në fron të pa shpëlarë
pa kollare pa mahnitje përdhose prarimin madhështinë e saj
falu një jetë si diçkaje të rëndomtë të pasosur
anashkalohet nga mos pamja përtej hundës
e mendimit tënd që është i gjallë vetëm kur dhemb
të hirit prej druri aty ku nuk shkëlqeu ari as thesari
pos nën vellon e dehjes do t`ia lypja hiret
të zezat e jetës të m`i lante prarimi ngadhënjyes
ndaj mos e lyp ku e ka fillin e fijen
i druaj unit të kipcit tim
madhërisht fillim-fundit të dhuntisë
