BARIU I DEÇANIT
Beqir MUSLIU ( 1945 – 1996 )
(Frymëzim nga pikturat e Ibrahim Kodrës
komponuar në Deçan, verë e vitit 1969)
Ngutu, nëpër atë urtësi të drurit, shtegtar i lodhur
në fundin e përrallës që nuk është më përrallë
– druri e hëngër bariun me fyell në dorë
që ngarendte kah ato kope të çetuara përtej ditës
kurse peizazhi që po krijohet nga gjethi i mbetur
prej vjeshtës së vjetme u shndërrua tanimë në zjarr!
Vraponi, o fëmijë, që po luani me pyllin
që ndezej nëpër atë përrallë
që nuk është më përrallë, por – vetëm heshtje që e krijoi
atë njeri që e hëngrën urtësitë e drurit dhe pylltari
që u ngul në pushkën e vet për nder
të trëndafilit që do të lulëzojë
Shtegtarë, në majë të ditës shkoi poeti për t`u varur!
Duhet të ndërrohet kjo ditë vetëm brenda kësaj kënge!
*
E sollën një piktor në ditën që u shndërrua në një mollë
tani fëmijët e padjallëzuar ngarendin që ta grimcojnë
si planetin, si ëndrrën, si fëmijërinë e tyre që merr
edhe atë paqe që e ruajnë nën gishta; dhe shkelin tokën
edhe këtë pikturë të verës që bariu me fyell në dorë e kërkon
ndër përralla e përralla atë Qytet ku do të dalë
i barazuar me atë magji që e pa njëherë gjersa u shikua
me diellin e varur nëpër shuplakat e pishave
ndërsa legjenda e mbylli prapa kapakëve të librit të vet:
Shtegtar, ngutu e shpëtoje atë dru që e hëngër bariun
i cili po përkundet në qetësinë e barit që po zhduket
në peizazhin që do të zgjohet në një dorë magjike
dhe do t`i mbyllë të gjithë rrathët që do ta shkurtojnë
atë fantazi të butë që po endet nëpër drunjtë e gjallë
e ndoshta ajo do ta shpëtojë bariun e ëndërruar të verës!
Dita po e grimcon atë kokërr mollë në dorën e fëmijës!
*
Ku mbeti Nusja e Deçanit që fliste për engjujt e zinj
që thoshte se krejt pishat mund t`i përbironte
nëpër gishtat e saj që i bleroheshin
sa çel e mbyll sytë: ah, cili është ai dhëndër në rroba
të gjetheve që do të bien në natën e gjerdekut të saj
cila është ajo kullë që do t`ua hapë dyert udhëtarëve të humbur
Në majë të pishës dielli përgatit lojën e vet
o kush foli aq shumë për magjinë e trilluar
e cila zogun e zuri fjetur në verën e dashur që i zhdukej
bashkë me ëndrrën që ndërtonte çerdhen në syrin-magji
pra: do të ndërtohet kjo kullë ai zog ajo dashuri – sa çel
e mbyll sytë: o ku mbeti ai dru që e hëngri
Bariun e Deçanit që rrinte dhe fliste vetëm me gjuhën
e magjisë me gjuhën e zogut në një vizatim që e harroi
dita në Blokun e Ibrahim Kodrës
Ai dhëndër në rroba gjethesh po kthehet në vjeshtë!
*
Zogu që foli për ditën e sharruar në atë magji
Hapi tëra dyert e ditës: piktorin po e ndëshkon syri i tij!
që e krijuan ngjyrat gjersa i përshkoi
prapa dyerve të ditës: o në cilën ujëvarë u mbytën thneglat
në Bistricë ndoshta do t`ia gjejnë emrin edhe kësaj luleje
dhe këtij fyelli që rastësisht hyri në këtë Blok të ditës
ku me siguri do të krenohet ai bari me vizatimin e syrit të tij
që shkon edhe përtej bjeshkës që na pengon edhe ne
të shikohemi edhe për atë fyell që me të i zgjon barërat
e fjetura të kohës dhe dashurisë së balsamosur ndër kohë
dhe për atë gjuhë që cicëron aq bukur dhe aq ëmbël –
si bilbilat që kanë mbetur në mesditën e murrme të heshtur
Por: cili do të shkruajë këngën apo baladën për atë dru
të urtë që hëngër bariun me fyell në dorë s`di në cilin qytet e pyll
Shtegtarë, ngarendni dhe kërkojeni në këtë vizatim të ditës!
Botuar në “Zëri i rinisë”, nr. 29, 11 tetor 1969
